Opeens was daar HANS, Het Andere Nijmeegse Studentenblad. We schrijven januari 2013. HANS had een eigen website en een Facebookpagina, een magazine zou snel volgen. Toen bleef het stil. Watskebeurt? ‘Dat we zo veel aandacht kregen, sloeg in als een bom,’ aldus initiatiefnemer Erik Persoon. HANS liet voor het eerst van zich horen in januari van dit jaar. Het Andere Nijmeegse Studentenblad lanceerde een website en een Facebookpagina. Een aantal studenten taal- en cultuurstudies kon zich niet identificeren met de bestaande studentenmedia in Nijmegen en vond het tijd voor iets nieuws. De site trok al snel de aandacht, maar daarna bleef het stil. Stage Student Erik Persoon is een van de initiatiefnemers van HANS. ‘Samen met onder anderen Marlon Wissing liep ik al langer rond met het idee een eigen blad te maken. Een nare column over homo’s op de website van ANS was voor mij de druppel. Nu is het moment om online te gaan, dacht ik. Binnen een uur hadden we een storm van reacties en veel likes binnen. Dit succes hadden we niet verwacht, het sloeg in als een bom.’ Na de aanvankelijke euforie, kwam de realiteit. ‘Ik ging stage lopen bij de Donald Duck en Marlon bij de Gelderlander. We dachten dat we de site in de avonduren konden vullen, maar dat bleek niet mogelijk.’ Persoon vindt het jammer dat er tot nu toe niets van de grond is gekomen. ‘Je bent toch bang dat je mensen teleurstelt.’ Nog even wachten Is HANS verleden tijd? Persoon verzekert van niet. ‘Het idee zit nog steeds in ons hoofd. We hebben een team van zes studenten dat HANS nieuw leven wil inblazen. Begin september gaan we aan de slag met het blad. Goede studentenwebsites zijn er genoeg en ook al heeft een blad niet de toekomst, het is toch het leukst om te maken.’ Hoe de studenten het blad gaan financieren, weet Persoon nog niet. En wanneer het uitkomt? ‘Op zijn vroegst in oktober of november.’ Wat betreft de inhoud verklapt hij dat het gaat lijken op wtf.nl. ‘Gewoon leuke en opmerkelijke studentennieuwtjes en niet al te serieus. Serieus nieuws is er al meer dan genoeg.’ / Jolene Meijerink