De Nijmeegse Harrie Doeleman is 69, maar woont al 25 jaar met veel plezier in een studentenkamer aan de Oranjesingel. De pensionado deelt keuken en sanitair met elf huisgenoten en geniet er met volle teugen van.

‘Hé Harrie, alles goed?’ Ruben Salet geeft Doeleman een high five en ploft op de leren bruine bank. ‘Biertje?’, vraagt Doeleman. Salet past. ‘Koffie dan?’ Nee, zegt Salet, hij hoeft even niks. ‘Dat is goedkoop’, lacht Doeleman.

Bijna elke avond gaat het er zo aan toe in het ‘huiskamercafé’, oftewel de kamer van Doeleman. Studenten uit het huis aan de Oranjesingel komen bij de 69-jarige Doeleman langs voor een drankje en een goed gesprek. Gek? Nee hoor, juist gezellig.

‘Ik heb mooi uitzicht op de stad en er is hier altijd iets te doen. Daar houd ik van’

Doeleman woont al bijna 25 jaar in het statige pand aan de Oranjesingel. ‘In 1998 scheidde ik van mijn vrouw’, vertelt hij. ‘Ik zocht daarom een woonruimte en kende toevallig de huismeester. Die zei: ik heb nog wel een kamer voor je. Ik nam dat aanbod toen maar aan.’ Het was een noodoplossing voor de toen 45-jarige Doeleman, maar hij is nooit meer vertrokken.

‘Het voelde gelijk als thuis. Ik had het na de kennismaking meteen gezellig. Mensen kwamen bij me langs en we onderhielden contact. Ik heb mooi uitzicht op de stad en er is hier altijd iets te doen. Daar houd ik van.’

Herkenbaar balkon

Wie regelmatig over de Oranjesingel rijdt, herkent vermoedelijk het bont gedecoreerde balkon van Doeleman wel. Met kerst volop in de kerstversiering en rond de Vierdaagse wapperen er vlaggen uit alle windstreken.

Zijn kamer is 24 vierkante meter groot, ingericht met roodleren banken, een aquarium in de hoek en een houten klok aan de muur. Een hoogslaper bouwde hij er zelf in. De keuken, badkamer en wc deelt hij met de rest.

Doeleman werkte jaren als zorgbegeleider – ‘dat voelde meer als een hobby’ – en had vroeger een cafetaria. Vier jaar geleden ging hij met pensioen en sindsdien vermaakt hij zich prima. Hij gaat bijna elke dag koffiedrinken met vrienden, of houdt de voor- en achtertuin van het huis bij.

Slapen

’s Avonds zit hij met zijn huisgenoten op de bank. In zijn ‘huiskamercafé’ is het voor hen prima vertoeven. Doeleman zorgt voor de drankjes én een goede sfeer. ‘Ik wilde ergens wonen met meer rust’, zegt huisgenoot Salet. ‘Hier is een fijne, huiselijke sfeer. Harrie is gewoon chill.’

Toch zijn er ook wel eens feestjes en wordt het studentikoze gevoel bewaard. Doeleman heeft daar geen last van. Hij slaapt toch door alles heen. ‘En dat is toch gezellig voor hun?’

‘Ik ben de papa van het huis: ik houd alles in de gaten’

Als de oudere huisgenoot mengt Doeleman zich dus prima met de rest. Toch voelt hij enige verantwoordelijkheid. ‘Ik ben de papa van het huis: ik houd alles in de gaten’, lacht hij. Salet vult aan: ‘Toen ik hier kwam wonen, zei de huisbaas tegen me: als er iets is, vraag het maar aan Harrie. Die regelt dat.’

Nooit meer weg

Dat doet Doeleman. Hij stuurt mailtjes naar de huisbaas als er iets gemaakt moet worden, en probeert de gezamenlijke ruimtes netjes te houden. En misschien wel het belangrijkste: hij versiert de hele boel. Met kerst staat er een levensgrote kerstman in de hal, met het WK hingen er oranje vlaggen. Nu liggen er paaseieren in de gang, die iedereen onderweg kan meepikken.

‘Toen mijn buitenlandse vriendin hoorde dat ze een visum kreeg, hing Harrie een Chileense vlag op als welkom’, vertelt Salet trots. Doeleman lacht er verlegen om en wuift het weg. Salet: ‘Dat is toch heel erg leuk?’

Tevreden kijkt Doeleman nog eens rond. Of hij het huis ooit gaat verlaten? Hij kijkt verbaasd op. Over de klim in het trappenhuis en naar zijn bedstee lijkt hij zich geen zorgen te maken. ‘Waar moet ik dan heen? Nee hoor, ik ga hier nooit meer weg.’

Dit artikel stond eerder in de Gelderlander.