95 hoogleraren gingen donderdag op de fiets bij basisscholen langs in de regio Nijmegen. 'Radboud Kids' moet wetenschap dichter bij de belevingswereld van kinderen brengen. 'Ik wil ook professor worden, want dan krijg je ook zo'n pak'.

‘Zouden ze het spannend vinden?’, vraagt presentator Jan van Baren-Nawrocka aan zijn publiek – 95 hoogleraren en 95 basisschoolkinderen – in de academiezaal van de universiteitsaula. ‘Die hoogleraren bedoel ik.’ De kinderen joelen. De Radboud Universiteit bestaat dit jaar 95 jaar, reden waarom evenzoveel hoogleraren deze donderdagochtend bijna veertig scholen in en om Nijmegen gaan bezoeken – op speciale, rode Radboudfietsen.

Drie klassen mogen de aftrap van deze editie van ‘Radboud Kids’ bijwonen, in de aula op de campus. Het zijn groepen zes en acht van de basisscholen Brakkenstein, Hindaya en Nijmeegse Schoolvereniging 2. Met een spelletje wie-is-het met de hoogleraren komen ze er even later achter wie in hun klas komt: ‘wie is man, draagt geen bril, en had biologie als favoriete schoolvak?’

Twintig minuten daarna geeft kersvers wethouder Grete Visser (Onderwijs, D66) buiten het startschot voor de fietstocht. Het zwarte peloton van hoogleraren in toga zet zich in beweging. ‘Is er al een kopgroep?’ roept hoogleraar Daniël Wigboldus, tevens voorzitter van het college van bestuur.

Groep acht van de Nijmeegse Schoolvereniging 2 is ondertussen al terug naar hun schoolgebouw in de Hazenkamp gefietst. Even later komt daar Leon Massuger de klas van juf Judith Kroes binnen. ‘Wie van jullie wil er allemaal professor worden?’ vraagt de hoogleraar gynaecologische oncologie terwijl zijn hoed de klas rondgaat. Twee jongens zien dat wel zitten, ‘want dan krijg je ook zo’n pak’.

Tranen

Massuger vertelt over zijn werk als onderzoeker én als arts. Want hij wil benadrukken dat hoogleraren eigenlijk al een beroep hebben, voordat ze prof worden, zoals arts of jurist. ‘Je moet het zien als een extraatje, als je veel onderzoek doet.’ Hij hoopt met zijn deelname aan Radboud Kids de afstand tussen universiteit en maatschappij te verkleinen, vertelt hij later.

Het is geen lichte kost wat de gynaecoloog de klas voorschotelt. Foto’s van eierstoktumoren van meer dan veertig centimeter doorsnede passeren de revue. En één van zijn hand, in de buikholte van een patiënt tijdens een operatie. Voor chemotherapie-onderzoek, legt hij uit. ‘Hier breng ik de chemo direct aan waar het werkzaam moet zijn. Bij muizen is dit al effectiever dan via het infuus. We hopen nu dat dit bij mensen ook zo is.’

Een meisje krijgt tranen in de ogen bij het onderwerp. Bijna alle kinderen uit de klas kennen wel iemand die kanker kreeg of eraan overleed: een moeder, oom, of opa. Het is precies de reden waarom Massuger gynaecologische kankeronderzoek doet, geeft hij aan. ‘Het komt zoveel voor! Een op de zeven vrouwen krijgt borstkanker. Tegen baarmoederhalskanker kun je je gelukkig al laten vaccineren, dat zou ik ook alle meisjes hier adviseren.’

Om twaalf uur gaat de bel op de Nijmeegse Schoolvereniging 2. De leerlingen vliegen naar buiten om een selfie te maken met ‘hun’ professor, die aan het klimrek hangt. ‘Ik zou dit wel drie keer per jaar willen doen’, straalt Massuger.