Roxy’s is sinds kort dé Nijmeegse plek om mee te galmen met The Eagles of Grease. Ook internationale studenten weten de karaokebar in de Platenmakersstraat te vinden.

‘From a phone booth in Vegas, Jessie calls at five am to tell me how she’s tired of all of them.’

Gelukzalig, met de ogen op het scherm gericht, zingt een bebaarde jongen mee met Joshua Kadisons Jessie. In zijn linkerhand houdt hij de microfoon, in de rechter een bierglas dat hij bij elk instrumentaal intermezzo aan zijn mond zet. Zijn publiek zit op lange banken langs de kant. De barman is een Schot. Karaokebar Roxy’s, afgelopen juni geopend, doet het goed bij internationale studenten. Hoe dat komt? Misschien hebben ze zo ver van huis simpelweg minder gêne. Feit is dat een groot deel van de bezoekers bestaat uit internationals.

‘We could go to Mexico, you, the cat and me. We’ll drink tequila and look for seashells.’

Aan een hoge tafel zitten vier internationale studenten. ‘Karaoke was erg populair tijdens de introductie’, zegt Marlene Hellweg (21, Arts and Culture studies) uit Duitsland. Maar het is de eerste keer dat ze in Roxy’s komt, vertelt ze. ‘In Münster speelden we vaak Singstar, maar karaoke, nee, dat deden de cool kids niet, haha.’

‘But tell me all about our little trailer by the sea. Jessie, you can always sell any dream to me.’

Hoe anders was dat bij Selena Soemakno (19, Arts and Culture studies) in Jakarta, Indonesië. In haar ouderlijk huis stond een karaokemachine in de woonkamer. ‘Die apparaten worden tegenwoordig vooral nog gebruikt door ouderen. Jongeren zijn overgestapt op YouTube, dan heb je zo’n machine niet meer nodig.’ Mauricio Bustamante (23, Business Administration) lacht. Thuis in Costa Rica ging hij vaak naar de karaokebar om zijn favoriete nummer te zingen: de Eagles-evergreen Hotel California. ‘Er werden daar vooral Spaanstalige nummers aangevraagd. Ook van Hotel California bestaan Spaanse versies, maar ik zing ‘m toch liever in het Engels.’

‘She askes me how the cat’s been. I say, Moses, he’s just fine, but he used to think about you all the time.’

Terwijl iedereen een slok van zijn drankje neemt, zit Karla Kiefer (20, Arts and Culture studies) met een grote lach te luisteren. Ze weet het niet zeker, maar meent zich te herinneren dat haar moeder vroeger een groot karaokefan was. Toch maar even bellen met het thuisfront in Harare, Zimbabwe. Terwijl Kiefer telefoneert, vertelt Hellweg over massale meezingsessies op een plein in Münster. ‘Dat is natuurlijk ook gewoon karaoke.’ Soemakno reageert enthousiast: ‘In Indonesië houden ze karaoke ook vaak buiten, maar dan juist in de kleine dorpjes. Ze draaien dan alleen lokale nummers, veel te hard, zodat de buurdorpen ook mee kunnen genieten.’

Karaoke in Zimbabwe

‘Jessie, paint your pictures ‘bout how it’s gonna be. By now I should know better, your dreams are never free.’

‘Hallo? Mam, ben je daar?’ Kiefer heeft haar moeder eindelijk aan de lijn. ‘Hoe het is? Goed! Zeg, rare vraag: was jij vroeger fan van karaoke?’ Ze wacht het antwoord even af en begint dan hard te lachen. Nadat ze heeft opgehangen, legt ze uit dat haar moeder vroeger elke week naar de karaokebar ging, echter voornamelijk om te kijken hoe anderen zongen. Had ze een drankje te veel op, dan pakte ze zelf ook wel eens de microfoon. ‘Karaoke is in Zimbabwe erg groot!’

‘I love you in the sunshine, lay you down in the warm white sand.’

Hoewel de muzieksmaak van de vier internationals varieert van punk tot r&b en tragische ballads, hebben ze één gemene deler: ABBA! Als het de beurt is aan het internationale gezelschap om het podium te betreden, is Mamma Mia dan ook een logische keuze. De een galmt wat enthousiaster mee dan de ander, maar het geheel klinkt zeker niet onaardig. Bustamante gaat binnen twee weken in ieder geval op herhaling, dan heeft hij met zijn mentorgroepje in Roxy’s afgesproken. Misschien kan hij dan Hotel California weer eens ten gehore brengen.

‘Jessie, you can always sell any dream to me. Oh, Jessie, you can always sell any dream to me.’