Je oude studentenkamer. Het is moeilijk daar zonder weemoed aan terug te denken. Voor het eerst op jezelf wonen en nieuwe vrienden maken. Vijf Vox-redacteuren halen herinneringen op in hun oude kamer. Vandaag deel 4: Annemarie Haverkamp over haar (dode) konijn in de Eerste Oude Heselaan.

‘Dat kléédje,’ roep ik vanuit de badkamer, ‘dat kan écht niet meer.’ Voor de toiletpot (bril omhoog) ligt het smoezelige paarse ding dat ik meer dan twintig jaar geleden bij de Xenos heb gekocht. Ik vrees dat het nog nooit is gewassen.

‘Het is hier wel gehorig’, zegt Steven

Steven, de huidige bewoner van mijn oude kamer, trekt een vies gezicht. Hem treft geen blaam, de HAN-student woont hier pas een maand. Ik kijk omhoog. Nog altijd schimmel op het plafond. Bij het zien van de wasmachine moet ik denken aan mijn langharige huisgenoot die zijn was deed met crèmespoeling omdat die daar zo lekker zacht van werd. Het toilet gebruikte hij niet vaak, hij piste liever vanuit zijn raam in de dakgoot. Via de regenpijp sijpelde het dan langs mijn kamer de tuin in.

‘Het is hier wel gehorig’, zegt Steven. Ik weet het. In mijn hoogslaper sliep ik pal onder de vloer van diezelfde langharige huisgenoot – zanger in een band – die veel vrouwelijke fans had. Er zijn weinig geluiden die ik níét heb gehoord.

Gonzo

De kamer is kleiner dan ik me herinner. Nog altijd witte afgesleten planken op de vloer, nog steeds drie mooie hoge ramen. Het huis hoort bij een woonvereniging. Wie er woont, is mede-eigenaar. Daardoor waren en zijn de maandlasten laag. 250 euro betaalt Steven.

Ik vond het heerlijk in dit huis vlakbij het station. We waren met vijf, soms aten we samen. Met een paar jongens dronk ik elk weekend bier in de Gonzo (nu NDRGRND).

Uit het raam kijk ik op de kikkergroene Fiat 131 van de buurvrouw. Dat was tóén al een oldtimer. Hij rijdt nog. Soms zie ik haar ergens voorbij tuffen, het lange haar inmiddels grijs.

Steven vertelt dat ze binnenkort de achtertuin gaan opknappen. ‘Er ligt een konijn begraven’, zeg ik tegen hem, en opeens vult mijn hart zich met vergeten verdriet. ‘Míjn konijn.’

Annemarie Haverkamp (43) woonde van 1993 tot 1998 aan de Eerste Oude Heselaan 306