De oplevering was al in november, maar gister werd het Maria Montessorigebouw officieel geopend. Het is nog rustig in het gebouw, al werken sommige medewerkers er al maanden. Wat vinden zij van het gebouw?

In november vorig jaar, vlak voor de lockdown, kreeg de universiteit de sleutel van haar nieuwste gebouw op de campus. Druk is het echter nog niet in het Maria Montessorigebouw, onderkomen van de Faculteit der Sociale Wetenschappen. Lang niet alle studenten krijgen al college in het gebouw, en veel medewerkers werken voorlopig nog thuis.

Ruimtelijk

Het is daarom zoeken naar kantoren waar de lichten branden. Een van de medewerkers die wel haar weg naar de campus heeft gevonden, is Marieke van Heummen, medewerker Documentaire Informatievoorziening. Ze werkt nog maar drie maanden voor de universiteit en is lovend over de uitstraling van het gebouw. ‘Het is heel ruimtelijk en supermooi ingericht, maar het moet nog wel gaan bruisen.’

‘Wij hebben allebei uitzicht op het bos. Dat is lekker naar buiten kijken’

Op een stille gang zit Van Heummen met de deur open te werken. ‘Dat is nu geen probleem. Het is toch rustig.’ Ze is wel benieuwd hoe het straks zal zijn als alle medewerkers en studenten ook naar het gebouw komen. ‘Ik heb al wel gemerkt dat het gehorig kan zijn. Als je een persoonlijk telefoongesprek voert met de deur dicht, kunnen mensen op de gang meeluisteren.’

Mario Kart

Even verderop zitten Nasir Ahmad en Pablo Lanillos van het Donders Instituut onderuitgezakt in een van de vele gemeenschappelijke ruimtes die het gebouw rijk is. ‘Het is heel fijn dat er veel ruimtes zijn zoals deze, waar je gewoon wat kunt kletsen met collega’s’, zegt Ahmad. ‘In het Spinozagebouw kon dat eigenlijk alleen in de werkkamers.’ Hij wijst op het grote beeldscherm in de ruimte: ‘Daar gaan we zeker wat potjes Mario Kart op spelen tijdens een van onze borrels na werktijd.’ Ook met hun eigen kantoor zijn Ahmad en Lanillos erg blij, zeggen ze. ‘Wij hebben allebei uitzicht op het bos. Dat is lekker naar buiten kijken.’

Wie dat geluk niet heeft, is universitair hoofddocent Kristin Lemhöfer. Zij heeft een eigen kamer toebedeeld gekregen aan het atrium, met zicht op de gemeenschappelijke ruimte. Ze moet toegeven dat het voor haar daardoor schrikken was toen ze haar nieuwe kamer voor het eerst zag, die ook nog eens een stuk kleiner is dan haar oude werkplek in de laagbouw van Spinoza.

Ze wijst erop dat collega’s die pauze houden in de gemeenschappelijke ruimte, of die in een kantoor aan de andere kant van het atrium werken, zo tegen haar aankijken. Om toch wat privacy voor zichzelf te creëren heeft ze daarom tegen het raam een scherm neergezet. ‘Eigenlijk mocht dat niet. Maar ik word geacht hier allemaal ingewikkelde dingen te bedenken – ik heb net weer een beursaanvraag gedaan. Dan heb ik wel wat rust nodig.’