Morgen is het laatste feest in de jubileumreeks van Planet Rose. Na twintig jaar is Planet Rose de langstlopende dansavond van Nederland. Vox vroeg journalist en Doornroosjekenner Alex van der Hulst om te beschrijven wat er zo bijzonder is aan dit technofeest.

 ‘I feel like home’, zegt Jeff Mills als hij in het eerste jaar van Planet Rose het oude Doornroosje komt binnenwandelen. De Amerikaanse technopionier kan het bedompte gebouw aan de Groenewoudseweg met alle graffiti op de buitenmuren wel waarderen. Mills weet uit Detroit en Chicago dat een goed feestje niet afhangt van glimmende gebouwen, luxueuze kleedkamers en moderne spullen.

Op 13 maart 1996 maakt hij zijn debuut op Planet Rose, de dansavond die dat jaar is begonnen. ‘Het was voller dan vol en het werd zo warm in de zaal dat het leek alsof het regende door de condens die van het plafond afkwam’, zegt de Nijmeegse dj Hans Wolters over dat optreden in het boek over het veertigjarig bestaan van Doornroosje. In de eerste twee jaar van Planet Rose draait Mills drie keer in Doornroosje, iedere keer gaat het Nijmeegse publiek volledig uit zijn dak.

Daft Punk
Het zet de toon voor twintig jaar Planet Rose, de langstlopende danceavond in Nederland. Een tijd lang geldt dance als de melkkoe in de Nederlandse popzalen. Het kost weinig moeite en levert veel op. Met de opkomst van de dancefestivals en gespecialiseerde clubs is dat gemak vervlogen. Wie nu nog een succesvolle danceavond wil, moet met iets speciaals komen.

En Planet Rose heeft dat, door de liefde die de organisatie, dj’s en het publiek voelen voor de avond. En door twintig jaar lang op een hoog niveau door te gaan. Doornroosje heeft, met dank aan de twee danceprogrammeurs uit de geschiedenis van de Planet Rose (Ger Laning en Darko Esser) dance altijd benaderd als belangrijke muziekstijl, en niet als melkkoe. Daarom stonden de mannen van Daft Punk er aan het begin van hun carrière en ging de wens van Doornroosjes danceprogrammeur in vervulling toen Laurent Garnier eindelijk kwam draaien. Hierdoor is Planet Rose na twintig jaar nog steeds een gerenommeerde en populaire dansavond.

Juichen
Zoals ook in de recent verschenen documentaire over Planet Rose blijkt, is het nooit ‘makkelijk’ geweest op Planet Rose. Er waren dj’s die een uur lang beatloze ambient gingen draaien, er stonden acts die vooral moeilijke piep-knor muziek maakten en zoals gezegd was enig comfort ver te zoeken in het oude gebouw.

Maar Planet Rose is er nooit geweest voor de mensen die willen zien en gezien worden, zoals het Amsterdamse publiek lang bekend stond. Planet Rose is er om te luisteren, te dansen en te juichen, ook al zie je geen hand voor ogen. En een dj heeft liever iemand binnen handbereik die de mooiste avond van het jaar heeft, dan iemand die met zijn rug naar hem toe staat te poseren als een fotomodel. Daarom geven Jeff Mills, Dave Clarke en Derrick May zo hoog op over Planet Rose.

Verhuizen
De verhuizing naar een nieuw pand, waar al die luxe wel is, zorgt voor zorgen bij Planet Rose, maar vooralsnog lijkt er niks veranderd. Planet Rose wordt namelijk niet gevormd door het gebouw, maar door publiek, organisatie en dj’s. En die zijn gebleven. Nog steeds is muziek en sfeer belangrijker dan uiterlijk en gemak. Nog steeds draait het om de liefde van al die mensen voor die ene avond. En hoe langer ze doorgaan, hoe sterker Planet Rose wordt. Een baken in de dancecultuur. / Alex van der Hulst

Morgen is de finale van een reeks jubileumfeesten van Planet Rose.