Iets meer dan twee jaar geleden reden tientallen volle touringcarbussen naar Heumensoord. Hebben de voormalige bewoners van dit kamp hun leven inmiddels op de rit? Vox zoekt er drie op.

Saad Alklif (30)

‘Ik hou van Nijmegen, en vooral van de mensen in Nijmegen. Maar helaas woon ik nu al meer dan een jaar in Malden en ik ken hier niemand. Ik woon hier met mijn vrouw en dochtertje van vijf in een te klein appartement. Mijn dochter heeft geen plek om te spelen en als ze dat toch doet, dan klagen de buren. Hopelijk kan ik zo snel mogelijk terug naar Nijmegen.

‘In Heumensoord heb ik slapeloze nachten gehad’

Ik werk acht uur per week bij eetcafé De Plak als kok. De mensen daar zijn mijn tweede familie geworden. Voordat ik moest vluchten, werkte ik ook als kok, bijvoorbeeld bij de luxe hotelketen Four Seasons. Ik heb daardoor op veel verschillende plekken gewerkt: in Koeweit, Saoedi-Arabië, Jordanië, Dubai… Daardoor ben ik het gelukkig gewend om van huis te zijn.

Zolang Assad aan de macht is, kan ik niet terug. Ik zou weer in de gevangenis belanden. Ik heb al drie maanden in de gevangenis gezeten omdat ik weigerde om me af te laten persen door het regime. Ze hebben me veel pijn gedaan – ik lig er nog steeds wakker van. Zeker in Heumensoord heb ik slapeloze nachten gehad, ik vond het daar verschrikkelijk. Ik ben een paar maanden geleden nog terug geweest. Ik werd daar zo verdrietig dat ik er een beetje van moest huilen. Ik ben meteen teruggegaan naar de Plak – waar ze me gelukkig getroost hebben.’

Mouaz Morad (27)

‘Dubbele gevoelens overheersen als ik terugdenk aan Heumensoord. De woonomstandigheden waren er verschrikkelijk. Tegelijkertijd was het een manier om Nijmegen te leren kennen. Of ik me hier nu thuis voel? Nijmegen is in ieder geval een fijne plek om te zijn. Na Heumensoord werd mij door de overheid een sociale huurwoning toegewezen in Ridderkerk, bij Rotterdam. Daar ken ik niemand, dus ben ik op zoek gegaan naar een plek in Nijmegen. Zo kwam ik terecht bij kunstenaar René Donders – hij verhuurt de kamers in zijn huis in Bottendaal.

Vier dagen in de week ga ik naar een talencursus op de Radboud Universiteit. Het is niet zo mijn ding om een taal te leren tijdens een cursus. Liever praat ik gewoon veel met mensen. Maar iedereen om mij heen spreekt Engels, dat maakt het lastig. De rest van mijn dagen probeer ik zoveel mogelijk op te vullen – van vrije tijd word ik een beetje bang. Dan voel ik me al snel nutteloos. Dat is iets waar wel meer vluchtelingen last van hebben. Zij verkeren immers in de positie waarin ze vaak nog geen sociaal netwerk hebben, de taal nog niet spreken en nog niet kunnen werken.’

Majid Howizi (30)

‘Toen ik aankwam in Heumensoord was ik geschokt. Het kamp was zó groot, met zó veel tenten. De mensen keken erg ongelukkig, zoiets had ik nog nooit gezien. Gelukkig werd het na verloop van tijd beter: er kwamen steeds meer vrijwilligers naar het kamp en er opende een bibliotheek. Toen kon ik mijn tijd beter gebruiken door boeken te lezen.

In Nijmegen heb ik veel vrienden gemaakt. Ik werk als vrijwilliger bij Gezellig (een huiskamer waar veel vluchtelingen samenkomen in het centrum van Nijmegen). Daar organiseer ik taallessen. Het is heel goed dat deze plek er is, het brengt mensen echt met elkaar in contact. We vormen echt een community. Daarnaast schuif ik regelmatig aan bij colleges aan de hogeschool.

Ik kom uit het zuiden van Iran en behoor tot de religieuze minderheid van de Soennieten. Voor het geld ben ik niet gevlucht – in Iran was ik een succesvol zakenman. Familieleden van mij werden opgepakt en ik besloot daarom naar Nederland te komen. Syriërs krijgen automatisch een verblijfsvergunning, maar voor mij geldt dat niet. Volgende week doet de rechter uitspraak of ik mag blijven. Mijn advocaat zegt dat het goedkomt.’