Een blok lang met Lego spelen en er nog studiepunten voor krijgen ook. Tweedejaars studenten kunstmatige intelligentie vielen wat dat betreft met de neus in de boter. Vandaag presenteerden ze hun robots. ‘Het is alsof je teruggaat naar je kindertijd’, zegt student Jules Kruijswijk. ‘Al was dit wel wat ingewikkelder dan vroeger.’ Voor het vak Robotica 2 moesten studenten een aantal robots bouwen die door samen te werken een probleem oplossen. Met zo’n multi agent systeem leren de studenten de theorie in de praktijk te bouwen. Die praktijk ziet er in dit geval als volgt uit: een laptop (die Abraham Ortelius heet, vernoemd naar de zestiende eeuwse cartograaf) stuurt via bluetooth twee robots aan: Darwin en Columbus. Columbus verkent een uitgezet raster en geeft aan Ortelius door waar de obstakels liggen. Ortelius geeft Darwin vervolgens de opdracht om de kleur van het obstakel te bekijken en door te geven. Ortelius tekent daarna op het grote scherm precies uit hoe de proefopstelling er (in kleur) uit ziet. Opdracht geslaagd.

‘Alleen dat laatste blok vergat Darwin te bekijken’, zegt student Frank Uijlen, die de robots mee bouwde en programmeerde. Het eeuwige excuus dat werkt bij huisdieren die weigeren te luisteren werkt blijkbaar ook bij robots, want ‘dat doet hij anders nooit’. Ortelius en zijn kornuiten voerden hun taak, op dat slippertje na, keurig uit. Hetzelfde geldt voor verreweg de meeste van de andere tien teams. ‘Je moet het niet te ingewikkeld maken’, zegt Kruijswijk, ‘Voor ieder stukje code dat je programmeert, komen er weer nieuwe fouten in de robot.’

Er is slechts één team waarvan de robot op het moment suprême helemaal op hol slaat. Maar gelukkig toont docent Ida Sprinkhuizen–Kuyper zich coulant. ‘Het kan gebeuren dat een robot tijdens de presentatie niet functioneert als tijdens de repetitie – dat kan door het felle licht komen, door de vloer, of wat dan ook.’ Dat maakt niet zo veel uit. ‘Nee hoor, ze hebben toch veel geleerd?’ / Tim van Ham