Hoe gaat het eigenlijk met onze studenten en medewerkers in het buitenland? Wat doen ze daar? Wat maken ze mee? Elke maandag bellen we een Radboudiaan met de vraag How R U? Vandaag Bertram de Kleijn (24). Hij studeert geneeskunde en loopt coschappen in Moshi. ‘Bij geneeskunde mag je enkele coschappen invullen. Je kunt ook kiezen voor een stage in het buitenland en die kans heb ik gegrepen. Samen met een studiegenoot ben ik toen vertrokken naar Tanzania.’ Cultuur en natuur ‘Een maand voordat ik aan mijn stage begon ben ik het land gaan verkennen. Ik ben onder andere in de Serengeti geweest en langsgegaan bij twee studiegenoten. De flora en fauna is hier prachtig, maar het is moeilijk om in contact te komen met de lokale bevolking. Omdat ze zo arm zijn draait elk gesprek uit op geld. Dat is lastig want ze willen je met liefde overal mee helpen, máár ze willen er altijd iets voor terug.’ Patiënten ‘Omdat het overgrote deel van de bevolking zo weinig geld heeft, duurt het lang voordat ze met een klacht naar de dokter gaan. Je ziet dan ook veel patiënten pas in een laat stadium van het ziekteproces. Zo kwam er laatst een vrouw op consult met een zwelling van 10 cm op haar kaak. De huid stond helemaal strak en ze kon haar mond niet eens meer open doen. Tijdens het consultatiegesprek bleek dat ze er al drie jaar mee rondliep.’ Districtziekenhuis ‘Op dit moment werk ik op de KNO-afdeling in een vrij groot ziekenhuis in Moshi. Over twee weken begin ik in een districtziekenhuis. Dat is een stuk kleinschaliger en de afdelingen zijn heel anders verdeeld. Je hebt dan 3 à 4 afdelingen: mannen, vrouwen, obstetrie en soms een kinderafdeling. In Tanzania word ik gezien als dokter en niet als coassistent. Je hebt hier veel meer verantwoordelijkheid dan in Nederland. In het districtsziekenhuis heb ik strakseen hele afdeling onder me en mag ik zelfstandig rondes lopen.’ Doctors compound ‘Op het ziekenhuisterrein staan dertig huisjes waar gemiddeld zes mensen wonen. Er wonen op de compound mensen uit alle windrichtingen. Zo zijn er mensen uit Nieuw-Zeeland, Denemarken en Engeland. Met hen heb ik goed contact. Er wordt elk weekend wel een tripje of een feestje gepland.’ / Jolene Meijerink