Veel internationale studenten hebben moeite met het vinden van een kamer. Ze lopen aan tegen onwillende verhuurders en bedrijven die een slaatje proberen te slaan uit de woningnood. 'Het is bizar om te betalen voor een website die je geen enkele garantie biedt op het vinden van een kamer.'

Internationale studenten hebben ieder jaar weer moeite met het zoeken naar een kamer. Bij veel advertenties in Facebookgroepen als Kamer Te Huur In Nijmegen) staat ‘only Dutch’ of ‘no internationals’.

Veel studenten uit het buitenland slapen op de bank bij vrienden, in airbnb’s of hotels, zonder dat ze een officieel adres of permanent onderkomen hebben. Studentenhuisvester SSH& is een van de hoofdverstrekkers van studentenwoningen. Op de website staat: ‘SSH& currently owns a total of almost 7,000 residential units in 28 residential complexes and nearly 80 city buildings in Arnhem and Nijmegen’. In 2019 stonden er in totaal 22,976 studenten ingeschreven aan de Radboud Universiteit, 5,703 van hen waren eerstejaars. Uit deze cijfers kun je al concluderen dat studenten op zoek moeten naar alternatieven voor een SSH&-kamer. En helaas zijn er partijen die daarvan profiteren.

Lidmaatschap

Mark, een full-time internationale bachelorstudent, moest in 2018 een nieuwe kamer zoeken nadat zijn SSH&-contract afliep. In de zomer ging hij op zoek. Na veel e-mails en Facebookberichten registreerde hij zich bij Kamernet en andere websites.

‘Ik gaf ongeveer honderd euro uit aan registraties, maar het lukte niet om een plek te vinden’, zegt hij. Kamernet is een nationaal kamerplatform. De site bekijken is gratis, maar wie wil reageren, moet betalen voor een premium-account. Dat kost 21 euro voor 15 dagen of 34 euro voor een maand.

‘Het is bizar om te betalen voor een website die je geen enkele garantie biedt op het vinden van een kamer,’ vindt Mark. Hij moest zijn lidmaatschap vaak verlengen, omdat hij telkens misgreep. Mark spendeerde in totaal bijna 200 euro aan zijn kamerzoektocht, en werd maar één keer uitgenodigd voor een bezichtiging.

Voormalig Radboudstudent Denis uit Litouwen heeft dezelfde ervaring. ‘Ik heb gemerkt dat websites die kamers aanbieden nauwelijks nuttig zijn,’ zegt hij. ‘De meeste appartementen worden verhuurd door verhuurbedrijven die alles willen weten van je financiële situatie. Als je een student bent die rondkomt van wat hij zelf verdient, is dat een probleem’.

Vastgoedbedrijf

Als een kamerzoekende via Kamernet besluit te reageren en vraagt of de kamer nog beschikbaar is, gebeurt het nog al eens dat hij of zij een link krijgt naar een andere website. Bijvoorbeeld: ‘Bedankt voor je bericht via Kamernet! Als je een afspraak wilt maken, vragen we je om je te registreren op onze website www…’. De prijzen voor registratie variëren van 20 tot 40 euro, en daarna krijgt de student vaak opnieuw een zoekmachine en geen enkele garantie op een kamer.

Zo vraagt het bedrijf BVwonen 29 euro voor registratie, Dominica 40 euro, Interveste 15 euro en Holland2Stay 23,50 euro. Ze gebruiken Kamernet als een platform om cliënten te vinden. Denis adviseert medestudenten ‘om je zoektocht in te perken en te kijken naar appartementen waar geen vastgoedbedrijf achter zit, dat scheelt je een hoop tijd en geld’. Hij zegt: ‘De meeste vastgoedbedrijven hebben een inkomenseis die ongeveer vier keer de huur van het appartement bedraagt. Daardoor is het praktisch onmogelijk om op die manier een woning te vinden.’

Wanhopig

Mark vond uiteindelijk toch een huis. Hij nam contact op met de Housing Department van de Radboud Universiteit om hem te helpen. ‘Na veel e-mails en telefoontjes vonden ze een kamer voor me. Omdat ik wanhopig was, accepteerde ik die,’ zegt hij. De kamer werd verhuurd door Guesthouse Nijmegen, een bedrijf waar de universiteit een contract mee heeft.

Het bedrijf nam contact met hem op, vertelt Mark. ‘Ze zeiden dat ik een kamer kon krijgen als ik 600 euro borg, 150 euro contractkosten en 480 euro voor de eerste maand huur zou betalen.’ Hij moest in twee dagen beslissen. Hij vroeg of hij kon komen kijken, maar het bedrijf antwoordde volgens hem dat een bezichtiging niet mogelijk was vanwege een druk schema. Hem werd verzekerd dat de kamer er zo uitzag als op de foto’s en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.

Later ontdekte Mark dat de foto’s waarschijnlijk drie jaar oud waren. ‘Ik stelde mezelf gerust. Het zou heus wel in orde zijn omdat de kamer werd aangeboden door de universiteit. Ik maakte 1500 euro over en betaalde voor de kamer die ik nog nooit had gezien.’

Bedwantsen

Op 19 augustus 2019 vloog Mark na een bezoek aan zijn thuisland terug naar Nederland met zijn zusje – zijn ouders reden met de auto naar Nijmegen om hem te helpen verhuizen. ‘Toen we de kamer binnenkwamen, was die in vreselijke staat. Alles was vies, meubels waren kapot, het plafond lekte, en het matras had bedwantsen. Ik had betaald voor een gemeubileerde kamer.’ Mark verbleef die nacht op de bank bij een vriend en zijn familie huurde een hotel.

Hij belde het bedrijf. ‘Ik zei dat ik niet van plan was om bijna 500 euro te betalen voor een kamer die helemaal niet overeenkwam met de kamer die me was beloofd.’ Mark zegt dat hij geen reactie kreeg op zijn telefoontjes en e-mail. ‘Als ik langsging, was er ofwel niemand bereid met me te praten, of ze verwezen me door naar een collega die er op dat moment niet was. Ze verontschuldigden zich dat de kamer in deze staat was, maar zeiden dat ze me niet konden helpen.’

Geld terug

Mark besloot het contract te annuleren, maar Guesthouse Nijmegen vertelde hem dat hij zijn geld niet terug kreeg. ‘Met een vriend, die rechten studeert, kwam ik erachter dat het bedrijf op zijn minst zes regels overtrad,’ zegt hij. Daarna kreeg hij zijn geld terug, als hij beloofde verder geen juridische stappen te ondernemen.

Hij vertelt dat hij contact opnam met het Housing Department van de universiteit. ‘Ik was boos en teleurgesteld in de universiteit en het bedrijf. Het kwam op mij over als kapitalistisch denken: geld ontfutselen van een student en de verantwoordelijkheid dan ergens anders leggen.’

‘Wees voorzichtig en vertrouw niemand op z’n woord’

Uiteindelijk vond hij een huis. ‘Mijn advies aan anderen is: wees voorzichtig, ken je rechten en vertrouw niemand op z’n woord, zeker niet als het een instantie is’. Mark vermoedt dat hij anders werd behandeld omdat hij een internationale student was. ‘Ik sprak andere studenten die in dat huis woonden en die zeiden dat de vorige bewoner 300 euro voor zijn kamer betaalde, terwijl ik 480 moest neertellen. Die vorige bewoner was Nederlands.’

Truc

Denis uit Litouwen vertelt dat de universiteit in zijn geval wel heel behulpzaam was bij het vinden van een kamer. Dankzij bemiddeling van de Radboud Universiteit vond hij in zijn eerste jaar een kamer voor hem en zijn partner. Toch heeft ook hij slechte ervaringen met Nijmegen. Toen hij eenmaal in de stad woonde, vroeg een medestudent Denis en zijn partner  om in hetzelfde appartementenblok te komen wonen als hij. Het was goedkoop en geschikt voor een stelletje. Denis zegde het huurcontract op en vond nieuwe bewoners voor zijn oude kamer.

Helaas trok de medestudent kort daarna het aanbod in. Denis en zijn partner hadden een maand om een nieuw appartement te vinden. Gelukkig vonden ze snel een plek en tekenden een contract, vlak voor het pand werd aangekocht door een nieuwe eigenaar. ‘Na vier maanden huren ontvingen we een brief dat we er over twee maanden uit moesten,’ vertelt hij. ‘Als reden werd genoemd dat er een nieuwe wet was en dat huren nu alleen mogelijk was voor zes maanden. Maar op ons contract stond een jaar.’

‘Ze communiceerden alleen in het Nederlands met ons,’ zegt Denis. ‘Ook al konden ze prima Engels. Ons werd verteld dat we wettelijk verplicht waren te vertrekken en dat ze ons desnoods zouden uitzetten. Als ik probeerde met ze in gesprek te gaan, gaven ze geen antwoord meer.’ Hij nam contact op met een advocaat die gratis advies verleende. ‘Die vertelde ons dat het bedrijf een truc met ons uithaalde.’

Met hulp van een jurist stuurden ze een officiële brief naar de huisbaas. Daarin stond dat het bedrijf binnen vijf dagen moest antwoorden. Het bedrijf negeerde het schrijven en de telefoontjes. Na een tijdje werd Denis gebeld door ‘een vorige eigenaar’ die het probleem wilde oplossen. Die man negeerde vragen over de officiële brief en bleef herhalen dat het goed zou komen. Om dat zwart op wit te hebben, vroeg Denis om een antwoord op zijn officiële brief. Pas veel later kreeg hij die reactie.

‘Ze informeerden ons dat ze niet meer met ons wilden communiceren. Als de elektriciteit in ons appartement eruit ligt, moet ik het zelf oplossen met weinig kennis van zaken,’ zegt hij. ‘Het enige goede aan deze woning is dat het appartement mooi is en op een centrale plek ligt.’

Mark maakt zich grote zorgen over de positie van internationale studenten op de kamermarkt in Nijmegen. Hij vermoedt dat er op grote schaal misbruik wordt gemaakt van hun kwetsbare positie. Voor huisjesmelkers is het niet moeilijk studenten uit een ander land te misleiden en een slaatje te slaan uit hun onwetendheid.