Ze hebben roots in Italië, Duitsland en Indonesië en kwamen naar Nijmegen met het idee hier een mooie tijd te hebben. Door de coronacrisis staat het leven van internationale studenten op z'n kop. De hamvraag is: blijven of teruggaan? Federica Ferrari blijft in Nijmegen. 'Ik kom uit Bergamo.'

Federica Ferrari (23, masterstudent Marketing, uit Italië)

‘Ik kom uit Bergamo, de ergste coronaregio in Italië op dit moment. Mijn familie woont in een deel waar niet genoeg bedden zijn voor alle zieken, dus dokters moeten kiezen wie ze redden. Op dit moment moeten ze lichamen van overledenen naar andere regio’s brengen, omdat het er te veel zijn. Mensen moeten zich realiseren dat je hier echt aan kunt overlijden.

Mijn ouders en broers en zussen zitten niet in de groep met het hoogste risico, dus ik ben niet heel erg bezorgd om hen, maar over mijn grootouders maak ik me wel druk. Het meest nog om mijn oma, want zij woont alleen. Het is niet alleen gevaarlijk voor de fysieke gezondheid van mensen, maar ook voor de mentale gezondheid, zeker als je in je eentje met deze isolatie moet leren omgaan.

Ik zit in zelfisolatie sinds een week, ik ga alleen naar buiten voor boodschappen. De afgelopen dagen heeft de Nederlandse regering wel meer maatregelen aangekondigd, maar het is nog niet genoeg. Het sluiten van de horeca en de universiteit was de juiste keuze. Maar zeker de supermarkten zijn nu zo druk, het is gewoon niet veilig. Er moeten regels komen. Ook wat betreft de quarantaine – mensen lijken het niet erg serieus te nemen.

In mijn vriendengroep ben ik de enige Italiaanse, ik heb geprobeerd mijn vrienden te waarschuwen en ze te overtuigen van de ernst van de situatie. Eerst zeiden ze: “Het is maar een virus, je gaat er niet dood aan.” Sinds een paar dagen bellen mensen me op en zeggen: “Federica, je had gelijk”.’

Francesca Gatterburg (21, bachelorstudent English Language and Culture, uit Amerika/Duitsland)

‘Een paar maanden geleden las ik voor het eerst over het virus, in een internationale krant. Mijn vrienden en ik praatten erover en we besloten te bidden voor de mensen in China. Nu raakt het ons allemaal. Ik begon dat te beseffen toen ik naar Zwitserland ging, eind januari. Daar zag ik voor het eerst mensen met maskers. De snelheid waarmee het escaleerde heeft me alleen toch nog wel verbaasd.

Het was een moeilijke beslissing, maar ik ben vorige week wel weggegaan uit Nederland. Ik ben nu bij mijn vriend in Duitsland, in een zelfisolatie van twee weken. Daarna ga ik naar mijn vader, die ook in Duitsland woont. Hij valt alleen binnen de risicogroep, dus ik heb mezelf even in quarantaine gezet.

De situatie is echt ongelooflijk. Het zet alles in perspectief. Ik ben weggegaan uit Nijmegen met de auto, samen met een vriend, en voor het eerst in ons leven waren we ons bewust van een eventuele harde grens tussen Duitsland en Nederland. Het was surreëel om over een lege snelweg te rijden en grenscontrole te verwachten.

Ik maak me op dit moment niet zo’n zorgen over de toekomst, omdat ik denk dat we er niet veel aan kunnen veranderen. Wel vraag ik me af hoe we uiteindelijk op deze situatie terugkijken. Hebben we goed gehandeld? Doen we de juiste dingen? Ik geloof dat een crisis als deze het nationale gevoel kan veranderen.’

Selena Soemakno (20, bachelorstudent Arts and Culture Studies, uit Indonesië)

‘Ik ging op uitwisseling naar Hong Kong in januari, mijn introductieweek en de eerste twee weken les waren net voor Chinees Nieuwjaar. Daarna baarde de situatie met het coronavirus me steeds meer zorgen. Mijn ouders, die in Hong Kong wonen, besloten weg te gaan uit de stad en naar familie in Indonesië te gaan. Ik besloot mee te gaan en bij hen te blijven voor twee weken. Inmiddels ben ik hier al twee maanden.

De situatie vraagt veel van me op dit moment. Ik had verwacht dat mijn uitwisseling een gemakkelijke ervaring zou worden, want ik kon bij mijn ouders verblijven en me richten op mijn studie en mijn scriptie. Nu woon ik bij familie en moet ik mijn lessen online doen, in een slaapkamer zonder tafel. Het was mogelijk geweest om mijn studie even stop te zetten en naar Nijmegen terug te gaan. Maar dat had mijn afstuderen een heel semester uitgesteld. Daarom heb ik besloten door te gaan.

Ik heb nog contact met andere uitwisselingsstudenten, sommigen van hen zijn nog in Hong Kong en anderen zijn teruggehaald door hun thuisuniversiteit. De situatie is heel interessant. De locals zijn veel voorzichtiger, studenten uit Europa en de VS hebben een heel andere kijk erop. Sommigen zijn wel bezorgder geworden sinds de epidemie ook in Europa is geëxplodeerd. Maar ik ken een groep Zweedse studenten die nog steeds door Korea of Japan reizen, zelfs met de quarantaine.

Ook hier in Indonesië ziet niet iedereen de ernst van de situatie in. Tegelijkertijd kopen anderen juist alle handzeep en desinfectiemiddel uit de supermarkten op, waardoor mensen die het nodig hebben er niet meer aan kunnen komen. Deze extreme reacties helpen niemand verder.’