Masterstudent Kunstgeschiedenis Isabelle Bisseling (26) kreeg dankzij kunstenaarscollectief 3de Wal de kans een eigen tentoonstelling samen te stellen. Ze nodigde vijf collegakunstenaars uit om mee te werken. Toen ze mensen hoorde zeggen: ‘Wow, wat is dit?!’ wist ze dat haar plan geslaagd was.

‘Wie naar een tentoonstelling komt van mijn hand, kan rekenen op een totaalervaring’, vertelt Isabelle Bisseling, masterstudent Kunstgeschiedenis, enthousiast. De bezoekers van haar expositie Derde Oog Manifest werden één voor één naar binnen gelaten. Ze kwamen terecht in een kamer met een tafel, operatiegerei en doktersassistenten. Bisseling drukte de bezoekers met een stempel het derde oog op het voorhoofd. ‘Niet zomaar een stempel, maar een stempel gemaakt van aardappel met daarop onzichtbare inkt.’ Pas op het toilet, waar Bisseling blacklights had geïnstalleerd, lichtte die op. ‘Ik hoorde mensen roepen: ‘Wat is dit?!’, dat was natuurlijk precies de bedoeling. Ik wil mensen verwarren, ze een ongemakkelijk gevoel geven.’

Buitenaardse wezens
Wat heb je aan een onzichtbaar derde oog op je voorhoofd? Bisseling: ‘Ik wil mensen stimuleren het vreemde te accepteren om op die manier het buitenaardse waar te nemen. In ons heelal bestaan meer soorten wezens dan mensen, maar die zullen ontzettend anders zijn. Om die te zien moeten we onszelf een open houding aanmeten.’ Mensen zouden meer voor elkaar open moeten staan, vindt Bisseling. ‘We mogen meer respect tonen voor keuzes die individuen maken.’

Studeren en curator zijn van je eigen tentoonstelling is soms lastig te combineren. ‘Ik stopte een tijdje met fotograferen om mijn opleiding voorrang te geven. Maar ik mistte het, had het fotograferen nodig om tot rust te komen.’ Nu staat haar opleiding op een lager pitje. ‘De werkdruk van mijn studie in combinatie met het in elkaar zetten van mijn tentoonstelling was te hoog.’
Na de eerste voorstelling is Bisseling niet achterover gaan leunen. Plannen voor een vervolg dansen al in haar hoofd. ‘Ik zou heel graag het derde oog manifest voortzetten – in ieder geval de performance vaker uitvoeren. Met die insteek ben ik daar ook aan begonnen en heette deze voorstelling met voorbedachte rade Activering #1. Het lijkt mij leuk om #2 of #3 te laten plaatsvinden in het anatomisch museum van het UMC. Ik heb al een aanbod gekregen van een collectief in Utrecht. Maar het is zaak nu eerst mijn master af te ronden, dat verwacht ik eind oktober te kunnen doen.’

Vrij uitzonderlijk
Mette Gieskes is als universitair docent verbonden aan de master Kunstgeschiedenis. Ze treft vaker studenten die kunst maken én met hun neus in de boeken moeten. ‘Veel studenten van de kunstacademie stromen voor verdieping door naar de kunstgeschiedenismaster.’ Studenten worstelen soms met hun planning of moeten een tijd stoppen met kunst, legt Gieskes uit. ‘Kunst maak je niet in vijf minuten.’ In Nijmegen wordt geen specialisatie tot curator aangeboden en Gieskes kent geen studenten die het ontwerpen van een expositie zo zelfstandig aanpakken. ‘Dat Bisseling deze tentoonstelling op eigen houtje heeft vormgegeven, is vrij uitzonderlijk.’ / Karlijn Ligtenberg