Kinderfeestje gone bad, dat is St. Patricksday. Het is de dag waarop iedereen de sterfdag viert van ene Patrick – een soort Sinterklaas – alleen kwam deze het Christendom brengen. De dag (17 maart), en de avond ervoor, zijn nog het beste te omschrijven als een combinatie van carnaval, Koninginnedag en veetransport. Maar dan groen. Iedereen tussen de 1 en 14 jaar is groen, alle mensen ouder dan 14 jaar zijn ook groen. En dronken. Ik had veel verwacht, ik kom immers uit Brabant en weet hoe carnaval eraan toe gaat, maar dit… dit had ik niet aan zien komen. Dronken mannen verkleed als klavertje drie, groene meisjes in bikini en gewelddadige Ierse moeders. I’ve seen it all.

Maar het kan erger. Er is maar één ding op de wereld erger dan groengeschminkte gingers en dat is: nee wacht, eigenlijk zijn er twee dingen erger dan groengeschminkte gingers: groene Guinness en een rij om de McDonalds binnen te komen. Hoewel die eerste ook verschrikkelijk is, wil ik het toch over die tweede hebben. Een rij. Voor. De. McDonalds. Dat is zoiets als vechten over wie er als eerste een rol wc-papier en een stuk geel plastic op mag eten. En ik sta in de rij.

Achter me knijpt een dronken harp me in mijn kont, voor me krijgen drie draakjes van een jaar of vier een woedeaanval. Een norse beveiliger pakt me ruw bij mijn arm en duwt me naar binnen, we moeten doorlopen. Via een ingewikkelde wachtrij waar ze bij de Vogelrock in de Efteling jaloers op zouden zijn, komt de kassa langzaam in zicht. Na twintig minuten ben ik bijna aan de beurt. De man voor me bestelt een groene milkshake (mintsmaak, speciaal voor St. Paddy’s), drinkt hem half leeg en boert in mijn gezicht. Achter de kassa zijn 60 mensen aan het werk, drie per kassa. Een jongen kijkt me aan. Hij is ook een beetje groen, maar niet geschminkt. Hij ziet eruit alsof hij elk moment kan omvallen. ‘Can I help you?’ vraagt hij. ‘I respect you’, zeg ik: ‘I respect you a lot.’