Ik ben een bèta. Dat is op zich niet zo’n ramp. Zo ben ik misschien geboren, misschien is het ook wel een omgevingsafhankelijke ontwikkeling. Exacte wetenschappen fascineren mij. Veel geneuzel in de marge van wat echt belangrijk is overigens ook hoor – maar daar gaat het nu niet om.

Hun wetenschapsdomeinen geven alfawetenschappers niet zoveel identiteit als de exacte wetenschappen de bèta’s, is mijn constatering. Let overigens wel, alle niet-bèta’s zijn alfa’s voor bèta’s. U mag natuurlijk best onderscheid maken, wij bèta’s doen dat niet.

Met de nodige minachting kijken bèta’s vaak neer op alles dat bang is voor formules of onhandig met abstractie. De sociale kloof tussen de bètawetenschappen en ‘het overige’ is voor mijn gevoel groter dan tussen alle andere denkbare disciplines. Alleen de medische wetenschappen, wijsbegeerte en biologie kunnen her en der bij de bèta’s nog op enige acceptatie rekenen, waarbij overigens moet worden opgemerkt dat zo nu en dan biologie ook tot de bètavakken gerekend wordt.

Toch maken wij bèta’s de wereld er niet gezelliger noch ondernemender op met onze wij-zij-mentaliteit. Volgens mij zijn er grofweg twee argumenten te onderscheiden voor het bèta-isolement:

1: Sociale vaardigheden. De ‘sociale’ (mind the aanhalingstekens) interesses van bèta’s beperken zich veelal tot nerdy zaken, maar wat het gespreksonderwerp ook moge zijn: bèta’s communiceren daarover het meest natuurlijk met lotgenoten. Mensen die tenminste enig idee hebben hoe shit werkelijk werkt.

2: Verongelijktheid. Bèta’s die bij tijd en wijle wel uit hun veilige Startrek-lobby komen, zien dat studenten bij andere studies volop tijd overhouden voor leuke sociale activiteiten. De grootste nachtmerrie voor de bèta is echter om na het afstuderen te moeten werken onder leiding van een vers afgestudeerde – in zijn ogen inherent aankeutelende – alfa. Het prototype managementwetenschapper vol praatjes, maar zonder noemenswaardige aanvullende skills. Op een of andere manier zijn wij bèta’s überhaupt niet zo goed met autoriteit.

Deze nachtmerrie, waar iedere rechtgeaarde bèta ’s nachts badend in het zweet wel eens wakker mee schrikt, zorgt ervoor dat de bèta zich bij voorbaat wil afzetten tegen alfa’s in de vrije buitenwereld – de alfa die zich in zijn onschuld overigens veelal van geen kwaad bewust is. De bèta wreekt zich op de generieke alfa, vernietigt daarmee alle mogelijke wederzijdse goodwill en kan zodoende niet anders dan terugvallen op het sociale contact met mopperende lotgenoten.

En zo blijft de hardwerkende verontwaardigde bèta steken in het isolement, veilig vervreemd van de buitenwereld die op haar beurt weer neerkijkt op de mensenschuwe arrogante bèta.