Bedrijfskundestudent Jonas Kool studeert een semester in Tokyo. In deze column schrijft hij over het internationale studentenleven aan Rikkyo University, een van de oudste universiteiten in Japan. Aflevering 1: de voorbereiding.

Op een van mijn laatste avonden in Den Haag, mijn geboortestad, word ik uitgezwaaid door een groepje vrienden. Ik heb sake in huis gehaald en word tijdens het afscheidsfeestje grondig getest op mijn Japanse taalbeheersing en cultuurkennis. De Japanse taal is een lastige natuurlijk, al had ik toch wel enig vertrouwen in mijn polder-Japans. Ik heb wel eens in twee maanden Spaans geleerd voor een vakantie waarin ik met een Mexicaanse buschauffeur over politiek kon meepraten, maar nu moest ik toch echt toegeven aan de Kanji-tekens en ingewikkelde grammatica.

Tuberculose-paniek

Niet alleen de taal in het land van de rijzende zon vergt doorzettingsvermogen en precisie. Ook de praktische voorbereiding was een monnikenwerk. Eenmaal geselecteerd voor het uitwisselingsprogramma, voelde mijn inbox als The Great Wave off Kanagawa, een eeuwenoude Japanse houtsnede. De formulieren stroomden de oever van de Waal en de Haagse duinen over.

Zo waren er visum- en beursaanvragen, een huurovereenkomst en een gezondheidsverklaring. Vooral die laatste was opmerkelijk. De Japanners combineren hernieuwde gezondheidsregelgeving vanwege corona met eeuwenoude tuberculose-paniek. Het standaardprotocol schreef zelfs voor dat ik een röntgenfoto moest laten maken in het Radboudumc.

‘Over een paar dagen stap ik in een Boeing die me tijdelijk naar de andere kant van de wereld brengt.’

Ik was als de dood dat ze op die röntgenscan het gapende gat in mijn Japanse taalvaardigheid zouden ontdekken. Gelukkig wees de Thorax-scan niet op narigheden. Ik betrapte mezelf erop dat het, ondanks mijn goede gezondheid, voelde als een opluchting. Jonas 1 – Tuberculose 0.

Nieuw leven

Na het breken van de golf aan formulieren brak er in de zomervakantie een zee van tijd aan die ik besteedde aan Japanse romans, geschiedenisboeken en reisgidsen. Ik nam mezelf voor om me meer te verdiepen in de cultuur, omdat ik spaak liep op de taal.

Over een paar dagen verwissel ik de Lage Landen voor de lucht en stap ik in een Boeing die me tijdelijk naar de andere kant van de wereld brengt. Althans, tijdelijk? Je weet maar nooit. Ik heb ook in Nijmegen een nieuw leven opgebouwd toen ik uit de Randstad verhuisde. Toen was de taal óók erg wennen. En voor die verhuizing heb ik niet eens een röntgenfoto hoeven laten maken.