Wat doe je als je lievelingsdocent zijn of haar baan dreigt te verliezen? Dan start je een petitie of Facebook-actie. Afgelopen collegejaar sprongen studenten meermaals op de bres om hun favoriete docent te behouden. Hebben de protesten succes gehad? Vox maakte een rondje. Floris Meens

‘Een van de beste docenten die we hebben’, zo noemde geschiedenisstudente Marlies Rothoff hem in december op Voxweb. Toch dreigde Floris Meens zijn aanstelling te verliezen. Na het maximum van drie tijdelijke contracten was de faculteit Letteren verplicht hem een vast contract aan te bieden. Meens had de daarvoor vereiste doctorstitel echter nog niet verworven. Zijn studenten begonnen, onder aanvoering van Rothoff, een handtekeningenactie. Meens’ verhaal heeft een happy ending gekregen: hij gaat vanaf het nieuwe collegejaar weer aan de slag bij de opleiding geschiedenis. De historicus is verguld: ‘Doceren aan de universiteit is mijn droombaan. Er is nooit sprake geweest van een arbeidsconflict. Ik vind het logisch dat je pas in vaste dienst kunt treden na je promotie, dat is immers de proeve van wetenschappelijke bekwaamheid. En dus is mijn contract in februari niet verlengd. Maar ik heb afgelopen maanden hard aan mijn proefschrift gewerkt, en treed vanaf september weer in dienst.’ Het initiatief van zijn studenten noemt Meens hartverwarmend: ‘Ik kijk zeer uit naar een weerzien in september!’ Niels Spierings

Op 20 februari berichtte Voxweb over de Facebook-pagina ‘Niels moet blijven’. De populaire en gewaardeerde docent Niels Spierings, die in 2010 nog de Universitaire Onderwijsprijs Jonge Docent won, moest het veld ruimen bij politicologie. Ook hij had drie tijdelijke contracten achter de rug. De Faculteit Managementwetenschappen was bij verlenging gedwongen Spierings een vaste aanstelling te bieden. ‘Maar de leerstoel Politicologie heeft geen financiële ruimte om structureel uit te breiden’, aldus decaan Rob van der Heijden. En tegen faculteitsbeleid is geen Facebook opgewassen, zo blijkt. Studente Jip Mennen, die de pagina oprichtte, reageert: ‘Helaas heeft de Facebook-pagina geen effect gehad, althans, Niels mocht niet blijven. Maar ik ben blij dat we hem wel een hart onder de riem hebben kunnen steken.’ Spierings mailt ons vanuit Londen. ‘Ik werk nu aan de University of Essex en ben visiting aan de University of London. Eigenlijk zou mijn contract pas eind augustus aflopen, maar ik kon deze kans niet laten liggen. Gelukkig heb ik nog volop contact met mijn Nijmeegse collega’s, want mijn onderzoeksprojecten in Nederland – over onder andere social media –  lopen nog door.’ Hoewel de situatie voor Spierings persoonlijk mooie nieuwe kansen heeft opgeleverd, plaatst hij ook een serieuze kanttekening. ‘Blijkbaar is het in de huidige universitaire wereld niet haalbaar om talentvolle mensen voor Nederland of Nijmegen te behouden. Daarnaast is het arbeidsrecht momenteel killing voor jonge onderzoekers: ze gaan van contract naar contract, aangezien alle vaste plekken vergeven zijn. Universiteiten zijn ontzettend bang om medewerkers een vast contract te geven. Die onzekerheid wens je niemand toe.’ Judith Keßler

Ook Judith Keßler, die in 2011 de Onderwijsprijs Letteren won, is een erg populaire docent. De berichtjes op de Facebook-pagina van de Deutscher Verein Nimwegen, de studievereniging van Duits, spreken boekdelen: Keßler maakt ‘de opleiding leuker en de stof toegankelijker’ en is ‘voor veel studenten praktisch onmisbaar’. De studenten van Duits en van andere minoren waar Keßler doceerde, hebben een met vele namen ondertekende brief naar het faculteitsbestuur gestuurd. Keßler loopt tegen hetzelfde probleem tegen als Spierings: na haar derde tijdelijke contract, dat eind juli afloopt, kan de universiteit haar geen vast contract bieden. Maar het protest van haar studenten doet Keßler goed. ‘Dat is een geweldig gevoel: te zien dat studenten zó voor je gaan! Een enorm bewijs van vertrouwen in mij als docente. Het is erg jammer dat hun inzet niets heeft kunnen veranderen, maar het argument tegen was gewoon te zwaar. Begrijpelijk: je kunt niet mensen zomaar aanstellen, je moet ook rekenen. Ik ben daarom nu op zoek naar iets nieuws, wellicht is er na verloop van tijd weer een mogelijkheid om terug te keren.’   /Lydia van Aert