De natuurkundestudenten van studievereniging Marie Curie houden zoveel van snacks dat ze een speciale ‘commissie’ hebben om die te bestellen. 2222 dagen geleden was hun eerste officiële bestelling bij Het Eethuis in Bottendaal.

‘Normaal vieren we gewoon het jubileum, maar daar waren we dit jaar te laat mee. Dan maar de 2222ste dag’, verklaart commissielid Bart Zonneveld. Om het te vieren houdt de commissie een prijsvraag: wie het laagste ‘natuurlijke positieve getal’ instuurt dat maar één keer is geraden, wint een kapsalon. Getallen als π, i of -5 zijn dus verboden. Het winnende getal: drie.

πz²a

De wekelijkse bestelling van deze ‘Lijcie’ (de naam van de commissie die het eten bestelt, red.) is in zes jaar uitgegroeid tot een vast ritueel. Studenten sturen een mailtje naar de Lijcie met hun bestelling, die in de grote eetlijst wordt opgenomen. Een speciaal programma voegt al die bestellingen samen tot een complete lijst met alle bedragen.

Ieder commissielid heeft een titel, vernoemd naar de onderdelen van een breukvergelijking: de teller telt het geld, de noemer noemt het eten op aan de telefoon, de deler deelt het eten uit, de oplossing lost problemen op en de rest doet de rest. ‘Ik ben de oplossing’, roept Nora Locht.

De menukaart, die op A0-formaat aan de muur hangt, is geschreven in natuurkundegeheimtaal. Als een pizza Pollo “P” is, is een pizza Vegetaria “P – kip + olijven + artisjokken. Pizza is herleid tot πz²a. ‘Je moet het allemaal niet te serieus nemen’, zegt Locht. ‘Officieel zijn we niet eens een echte commissie.’

Drie ton snacks

De noemer belt vervolgens Het Eethuis in Bottendaal, al zes jaar hun vaste leverancier. ‘Met het Grote Groene Gebouw’, is de vaste opening. ‘Dan weten ze meteen om wie het gaat’, zegt Zonneveld. De commissieleden zijn inmiddels bekend genoeg bij Het Eethuis dat ze voor hun eigen bestellingen niet meer hoeven te betalen.

Vandaag staat er voor 250 euro aan bestellingen op de eetlijst. ‘Het record ligt rond de 350 euro, zegt Locht. ‘De leden betalen nooit precies wat er op de lijst staat, en het bedrag waar Het Eethuis mee komt is ook altijd weer anders.’ Locht heeft om die reden een potje om de verschillen mee te compenseren. ‘Er zit nu twintig euro in, vooral in rare munteenheden.’

Als het geld een keer niet uitkomt doet Het Eethuis ook niet moeilijk meer. Per jaar bestelt Marie Curie er zo’n 5000 euro aan eten. Sinds de oprichting in 2013 komt dat neer op een gewicht van ongeveer drie ton.

Eten opofferen

Om half acht gaat de telefoon in de kamer van Marie Curie. ‘Telefoon’, schreeuwt Zonneveld. Het wordt iets stiller zodat hij kan verstaan wat er aan de andere kant van de lijn wordt gezegd, maar eigenlijk weet hij het al. Samen met Locht en commissiegenoot Kees van Kempen loopt hij naar buiten, waar een witte bestelauto van Het Eethuis klaarstaat.

Met drie grote dozen eten en een pizza komen ze even later weer terug. Meteen wordt het dringen aan de bar. Vaak klopt de bezorging niet helemaal, en wie er dan als laatste bij is moet wachten tot Het Eethuis een tweede keer langskomt. ‘Soms moet je als commissielid je eten opofferen’, zegt Zonneveld.

Ongeveer veertig man zit vervolgens met een vette hap op de bank. Bram van Uden, oprichter van de Lijcie, heeft zijn kapsalon al bijna op. ‘Thuisbezorgde kapsalon is nooit zo lekker als verse, maar dit is toch zeker de minst vieze.’