Het traditionele literaire kerstverhaal in Vox is dit jaar geschreven door neerlandicus Gerjon Gijsbers (31), in 2010 afgestudeerd aan de Radboud Universiteit. Gijsbers schrijft voor Propria Cures en stond als performer onder meer op de Zwarte Cross en Lowlands

Het vallen van de avond is ongemerkt aan mij voorbijgegaan, dacht Kevin, maar ik veronderstel dat bij een eventuele evaluatie van dit gebeuren gerust gesproken kan worden van een flinke crash.
In het midden van de tafel stond een zilveren schaal, met daarop de overblijfselen van een wildgerecht. Kleine botjes en ribben. Het uiteengereten karkas van alweer een kostbare avond, omringd door verfrommelde servetten en smerig serviesgoed. De vlammetjes van een viertal waxinelichtjes flakkerden onrustig omdat ze dreigden te verdrinken in hun eigen vet.
Met een tandenstoker prutste Kevin een laatste draadje vlees van tussen zijn voortanden.
Zijn vader lag languit op de bank snurkend uit te buiken, met zijn broek opengeknoopt en de afstandsbediening van de televisie op zijn borst. Zijn moeder kwam de kamer binnen en plaatste een glas bruisende cola voor Kevin op tafel.
“Kijk eens, jongen, laten we het nog even gezellig maken. Lust je er wat lekkers bij?”
“Nee,” antwoordde hij. “Ik ben verzadigd. Sterker nog, ik sta op springen.”
God, smeekte hij in stilte: wees ons genadig en laat het Coca Cola zijn, voor het ware kerstgevoel.

Hij nam een slok. Wat een verwennerij, dacht hij, de smaakpapillen swingen in mijn smoel, de bitterzure nasmaak van de cranberrysaus en het mierzoet van de frisdrank vechten om ze als eerste te mogen bevredigen. Zodra zijn moeder weer naar de keuken verdween, toverde hij een zakflacon tevoorschijn en schonk een scheutje sterke drank bij de cola. Een van de vier kaarsjes op tafel doofde zichzelf en een sliert rook kringelde omhoog naar nergens.

Zijn vader schrok wakker en sloeg aan als een waakhond op het moment dat Kevin de afstandsbediening wilde pakken.
“Niet met je vette vingers,” snauwde hij.
“Er komt zo een film van David Lynch,” zei Kevin. “Wild at Heart, die wil ik opnemen, want ik ga naar de kroeg.”
“Laat me eerst eens even zien wat voor film dat is.”
Zijn vader kwam kreunend overeind en nam de KRO-gids uit de krantenbak.
“We kunnen het hier toch ook gezellig maken,” opperde zijn moeder. “Zullen we een spelletje doen?”
“Volgens de beschrijving een film met buitensporig veel seks en geweld,” gromde zijn vader, “ik verbied je die op te nemen met mijn videorecorder.”
Hij gooide de gids op tafel. Op de voorkant prijkte het portret van Arie Boomsma.
“Laat mij dan eens kijken.”
Zijn moeder nam de gids van tafel en begon er doorheen te bladeren. Kevin constateerde dat hij koude voeten had en zocht onder de bank naar zijn schoenen.
“Er komt ook een leuke familiefilm,” zei zijn moeder. “Home Alone, een komedie. Als de ouders van Kevin…” Ze keek hem aan alsof hij zich moest kunnen identificeren met een personage dat een toevallige naamgenoot was. “…hem vergeten en hij thuis wordt achtergelaten…”
Kevin zuchtte.
“Die hebben we vorig jaar al gezien,” zei hij, “en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en daarvoor en over buitensporig veel seks en geweld gesproken, heb jij de Bijbel wel eens gelezen?”
Hij keek zijn vader strak aan, die medelijdend het hoofd schudde en sneerde: “Geen wonder dat jij bij een psycholoog loopt, jongen, met je obsessie voor seks en geweld.”
“Laten we het alsjeblieft gezellig houden,” gebood zijn moeder, maar Kevin stormde naar de bijkeuken en smeet de deur achter zich dicht.
“In mijn huis wordt niet met de deuren geslagen!” hoorde hij zijn vader brullen.
Nadat Kevin tot tien had geteld en zijn jas had aangetrokken, stak zijn moeder haar hoofd om de deur. “Trek je handschoenen maar aan, lieverd,” zei ze zacht, “het wordt fris vannacht.”

“Hij denkt dat ik gek ben,” zei Kevin, “maar zelf knoopt hij zijn broek open zonder acht te slaan op zijn omgeving. Is dat soms normaal?”
Niemand reageerde op zijn vraag. Na sluitingstijd was hij uitgenodigd om Wild at Heart te komen kijken. Iedereen concentreerde zich op de film. Laura Dern lag languit naast Nicolas Cage in bed.
‘Well, my cousin Dell was always fightin’ bad ideas. See, Dell loved Christmas. We used to call him Jingle Dell. He wanted Christmas to last all year long.’
Onze nieuwe verlosser is een fitnessgoeroe, dacht Kevin, de nieuwe Christus is een krachtpatser die zich niet zo maar aan het kruis laat spijkeren. Morgen begin ik met bidden voor borst- en buikspieren en het trainen van een biceps en triceps om trots op te zijn. Ik wil dat ze trots zijn.
‘Dell said that trust in the spirit of Christmas was destroyed by ideas being controlled by aliens wearing black gloves. These aliens would get Dell to do all kinds of things.’

Kevin observeerde de andere drie aanwezigen. Ik ben een vreemdeling voor mijn vrienden, dacht hij.

‘Then he’d carry on about the weather, talk about how rainfall is controlled by aliens on earth.’
Er werd een rond spiegeltje en een opgerold bankbiljet doorgegeven. Kevin zag zijn gezicht, maar herkende zich er niet in. Hij snoof twee keer diep. Gedachten dwarrelden als natte sneeuw neer in zijn geest. Snel smeltende schietgebedjes. God, zie haar goedheid… Alsjeblieft, Almachtig Addergebroed… Lieve Heer, zorg dat…
‘Aunt Rootie told Dell that one day he would realize that the alien wearing the black gloves was him and him alone.’
Hij was er zeker van dat hij de aftiteling niet zou halen.

Wanneer het licht geworden was, wist hij niet. Kevin keek naar de rode plas in de porseleinen pot.
“Het zijn de cranberry’s,” mompelde hij. “Ik heb cranberry’s gehad. Omhoog, omhoog, naar in excelsis nergens.”
Hij probeerde de steken in zijn borst te negeren, spoelde door en klampte zich krampachtig vast aan de klink van de wc-deur. Ik ben een gezelligheidsdier, dacht hij, en ik heb koude voeten. Koude voeten, koude voeten, pijn achter de ribben, benauwd ook. Het lukte hem niet om zijn jas open te knopen. Het lukte hem niet. Hij opende de deur naar de keuken en sloot deze voorzichtig achter zich.
“Laten we het gezellig houden, in dit huis wordt niet met de deuren geslagen.”
Op het aanrecht stond een fles cola van een onbeduidend merk. Scherven van een gebroken glas waren bij elkaar geveegd. De vaat was nog niet gedaan. Kevin hoorde zijn moeder huilen in de woonkamer. Zijn handschoenen, hij was zijn handschoenen vergeten.
“Moeder,” prevelde hij, “ze zeggen vaak… Het hart is, het hart wordt veelal aangemerkt als de meest krachtige spier van het menselijk lichaam. Ik geloof…”
Morgen is alles droog, dacht hij. Als ik morgen wakker word, is alles weer weg.
Hij haalde adem, telde tot tien en viel toen voorover de woonkamer in.