De kamers zijn zo veel gróter, En kijk nou, dubbel glas! De allereerste bewoners van SSH&-complex Galgenveld, gang 156, kregen vanmiddag een jubileumrondleiding door hun oude studentenhuis. Sinds 1968 is er heel wat veranderd. 'Wij woonden in een soort kast.'

Ze noemen zichzelf ‘bijzondere gevallen’. De vroegste bewoners van Galgenveld-gang 156 (toen kortweg nummer 2) kwamen hier stuk voor stuk omdat zij hoge urgentie hadden: vanwege dakloosheid, een slechte thuissituatie of afstand – zo kwam de Arubaanse Sonny, inmiddels overleden, in het complex terecht. Pierre Demacker (69) uit Nijmegen was tijdens zijn studententijd halfdoof, en werd later helemaal doof.

‘Ach, vaak zat ik er een beetje voor spek en bonen bij’, herinnert de oud-biologie- en chemiestudent zich. ‘Maar dan nam een huisgenoot me later apart en hoorde ik alsnog wat er gezegd was.’

‘Af en toe kwam de politie langs, en niet omdat ze onze muziek zo mooi vonden’

Demacker kan zich de faraomieren in de keuken nog goed voor de geest halen – een bijzonder hardnekkige plaag: ‘Ze zaten tussen alle kieren, waren niet te bespuiten. Als de deksel van je strooppot niet sloot… We hebben ze uiteindelijk uitgeroeid door stukjes biefstuk met vergif neer te leggen.’ De ganggenoten deelden echter groter leed: een mede-bewoner kreeg een dodelijk ongeluk, de vriendin van een ander  overleed.  ‘Maar de feesten! Af en toe kwam de politie langs, en niet omdat ze onze muziek zo mooi vonden.’

Veertien kamers telde de gang in 1968 en die waren uitsluitend voor mannen bedoeld. Vrouwen zaten aan de overkant. De musicofielen onder hen legden een draadje aan tussen alle kamers, zodat iedereen ‘inschakelen’ kon op de kamers van degenen met een pick-up. ‘En als Sonny dan merengue opzette dan wist je dat-ie bezoek had,’ grinnikt iemand.

Die bewoners van het eerste uur komen sinds twintig jaar weer jaarlijks samen. Dit is de eerste keer dat ze terug op Galgenveld zijn. ‘Goh, die panelen maken de boel veel kleurrijker,’ zegt Demacker over de buitenkant van ‘zijn’ flat. ‘Toen was het vooral beton. Maar wel móói beton hoor.’ De bomen zijn opeens zo groot, het lijkt wel een park – en die brandtrappen waren er ook nog niet.

Toiletpapier en bier

Binnen nemen de pensionado’s een kijkje in de kamer van rechtenstudent Laura Faassen (21). Ze herkennen het nauwelijks terug: wat toen twee kamers waren, is er tegenwoordig één. Op de plek waar nu Laura’s bed staat, waren twee douches –bestemd voor veertien man – en een grote kast met toiletpapier en bier.
‘Fabelachtig, wat gróót! Wij woonden eigenlijk in een soort kast,’ zegt iemand.
‘Ja, maar wij hadden een veel groter raam. Enkel glas, dat wel.’

‘Galgenveld stond voor vrijheid’

Voor Laura is het maar raar om de zeventiger te spreken die, generaties voor haar, in haar kamer woonde. Of zij over vijftig jaar nog steeds met haar ganggenoten op pad gaat en bij de honderdste verjaardag van Galgenveld? ‘Ik hoop het, dat zou leuk zijn.’
‘De eerste twintig jaar gebeurt er niks’, zegt een passerende pensionado. Daarna zal het wel weer van de grond komen, zo is het ons ook vergaan. Hoor eens – klopt het dat studenten ’s weekends tegenwoordig naar huis toe gaan?’
Dat is zo, bevestigt ze.
‘Goh. Wij maar heel zelden hoor. Waarom zou je, hier was het veel leuker.’

René Hollander (72), alumnus rechten en criminologie uit Rotterdam, zegt: ‘Galgenveld stond voor vrijheid. Hiervóór woonde ik bij een paar hospita’s. Dat waren vieze hokjes voor veel te veel geld en liefst hadden ze dat ik ’s weekends ook opzoutte.’ Hij had een geweldige tijd op Galgenveld, leerde er zijn echtgenote kennen. Hij woonde zes of zeven jaar op het complex, voor zeventig gulden per maand. ‘Tot pappie zei: “Ik betaal het niet meer,”’ grinnikt Hollander. Toen werd het eindelijk tijd om af te studeren.