Louis Vuurpijl, docent en onderwijscoördinator bij Kunstmatige intelligentie, wordt vanavond begraven. Hij overleed afgelopen vrijdag. Een aderlating voor de opleiding, maar bovenal een drama voor zijn collega’s en studenten. Vuurpijl stond aan de basis van het robotlab van de Radboud Universiteit.

Befaamd waren de demonstratieavonden aan het einde van het eerste jaar Kunstmatige intelligentie, als robots het tegen elkaar opnamen in een wedstrijd. Studenten werkten er maandenlang naartoe: het was immers hét moment dat de door hen gemaakte robots lieten zien wat ze kunnen. Familie en vrienden dienden als publiek in het robotlab. Apetrots keek Louis Vuurpijl toe wat zijn studenten nu weer allemaal hadden gefabriceerd.

‘Dat leverde spectaculair spannende momenten op’, zegt hoogleraar Peter Desain, hoofd van de opleiding Kunstmatige intelligentie. ‘Met soms uiteenvallende robots.’ Dat drukte de pret niet: gezellig was het altijd. Daar zorgde Vuurpijl wel voor. Naast een vlekkeloze organisatie van de avond, zorgde hij altijd voor het bier en de bakken chips.

Die avonden zullen het in de toekomst zonder Vuurpijl moeten doen. Vuurpijl overleed vrijdag op 53-jarige leeftijd onverwachts aan een hartstilstand. Vanavond wordt hij begraven, reden dat op de campus vandaag de vlag halfstok hangt.

Regelaar

‘Een prachtmens’, noemt universitair hoofddocent Pim Haselager zijn collega en vriend. ‘Kleurrijk doet hem te kort. Hij was enorm energiek, honderd procent betrouwbaar, open en stoer. Een praatjesmaker, maar wel met mooie praatjes. Niet op een onsympathieke manier.’ Vaak ging het over zijn dochters, op wie hij nóg trotser was dan op zijn studenten.

‘Kunstmatige intelligentie verliest met Louis Vuurpijl het gezicht van de opleiding. Het is een mokerslag’

Een echte regelaar bovendien, benadrukken Desain en Haselager. ‘Geen probleem was voor hem te groot’, zegt Haselager. ‘Op een gegeven moment hadden we zo veel robots verzameld, dat we een ruimte nodig hadden om ze kwijt te kunnen.’ Zo ontstond het idee voor het huidige robotlab, onder het Spinozagebouw, dat sinds 2013 open is. ‘Louis wist nog wel een kelder die leegstond. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, weet ik niet, maar hij regelde op verschillende plekken geld om dat lab te bouwen.’ Toen de ruimte geverfd moest worden, regelde Vuurpijl een paar studenten en gingen ze samen aan de slag.

Peukie

Pieter Wolfert is een van de student-assistenten die Vuurpijl hielp in het lab. Studenten konden volgens hem altijd bij Vuurpijl terecht voor vragen of hulp. ‘Als je ergens mee zat zei hij “Kom, gaan we even een peukie doen”’. Hij hield van slap ouwehoeren, maar was altijd direct en eerlijk. ‘Als iets niet goed was, was het niet goed. Dat heb ik ook wel eens ondervonden toen ik een artikel inleverde.’

Wolfert: ‘Het lab was echt zijn kindje. Sterker nog: het voelde alsof het lab van hem was. Hij heeft er zelfs weleens het verjaardagsfeestje van zijn dochter gevierd. Kunstmatige intelligentie verliest met Louis Vuurpijl echt het gezicht van de opleiding. Het is een mokerslag.’

Op verzoek van de familie wordt een gedenkboek samengesteld. Tot eind mei kunnen mooie en leuke herinneringen aan Louis worden gestuurd naar Lieve Jacques. Mail naar: [email protected]