De Servische Lena Crkvenjakov (20) wil dolgraag ook volgend jaar nog aan de Radboud Universiteit studeren. Maar daarvoor moet ze ruim 7.000 euro aan collegegeld ophoesten. Dat geld heeft ze niet, en dus is haar zus een crowdfunding begonnen.

Ze mist alleen haar familie. En toegegeven: het eten is in Servië ook lekkerder en de natuur mooier. Maar verder? Lena Crkvenjakov moet er niet aan denken om weer in haar geboorteland te moeten wonen en studeren.

Vorig jaar kwam ze naar Nijmegen om Arts & Culture te gaan studeren. Ze was een van de happy few die werden uitgekozen voor het Radboud Scholarship Programme. Die beurs werd vorig jaar toegekend aan twaalf getalenteerde niet-EU-studenten: de universiteit verlaagt voor hen het collegegeld van ruim 7.000 euro naar ongeveer 2.000 euro – hetzelfde bedrag als studenten uit de EU betalen.

Kritisch

Lena, die opgroeide in Zrenjanin in het noorden van Servië, is lyrisch over het onderwijs in Nederland. ‘Colleges hier zijn in niets te vergelijken met die in Servië. Ik studeerde daar industriële vormgeving en leerde alleen door kennis in mijn hoofd te stampen. In Nederland word je als persoon veel meer gevormd door kritisch na te moeten denken.’

Probleem is alleen dat de beurs die Lena ontving van de Radboud Universiteit alleen voor het eerste jaar is. Voor het tweede en derde jaar van de bachelor moet de volle mep van het collegegeld betaald worden. Overigens heeft de universiteit besloten vanaf volgend jaar deelnemers wel voor drie jaar de beurs toe te kennen. Alleen heeft Lena daar niets aan.

‘Ik pak nooit een trein. Ik ga altijd liften’

Haar zus, die in Delft woont maar eerder geschiedenis studeerde in Nijmegen, besloot daarom een crowdfundingsactie op te zetten. Streefbedrag: 1.500 euro. ‘Met dat bedrag, plus wat ik verdien met mijn bijbaan en het geld dat ik kan lenen van familie, moet ik het net redden’, zegt Lena.

Plan-B

Voor het geval het bedrag niet wordt gehaald, heeft ze een plan-B bedacht. ‘Aan de Erasmus Universiteit is het collegegeld ongeveer duizend euro lager. Als ik daar zou gaan studeren, zou ik bij mijn zus kunnen intrekken in Delft. Dat scheelt een hoop geld. Alleen moet ik dan wel weer in het eerste jaar beginnen. Het liefst zou ik in Nijmegen blijven.’

Hoe dan ook en waar dan ook – Lena zal op een houtje moeten bijten de komende jaren. Zoiets normaals als de trein pakken, doet ze niet. ‘Ik ga altijd liftend. Dat is in Nederland prima te doen.’ Ze woont nu bij een hospita, maar overweegt anti-kraak te gaan wonen als ze in Nijmegen blijft.

Hoeveel zorgen ze zich ook maakt, Lena ziet ook een positieve kant van het hebben van weinig geld. ‘Je gaat de kleine dingetjes waarderen. Als ik op stap ben met mijn zus, kijken we in de kroeg vaak op de grond. Zo heb ik al twee keer 20 euro gevonden. Daar lachen we dan om.’