Van het bureau naar de vloer. Marc Wijkamp van vloerenbedrijf Fastfloor legt op dit moment PVC-tegels op de begane grond van het Gymnasion. Lekker studentbestendig.

‘Ga maar niet op het cement staan. Of je moet je handtekening willen zetten’, waarschuwt Marc Wijkamp. Hij is bezig met het leggen van PVC-tegels op de vloer van de begane grond van het Gymnasion. En dat vordert gestaag. Fase 1, de begane grond, wordt bijna opgeleverd en dan kan het eerste deel van de verhuizing beginnen.

In de grote ruimtes op de verdieping waar Wijkamp bezig is, zijn inmiddels de muren geplaatst van de toekomstige onderwijszalen en kamertjes van de managementfaculteit. Het tapijt ligt er al. Wijkamp: ‘De vloer die er nu ligt is anders die er eerst lag. De architect had iets bedacht dat toch niet mooi bleek te zijn. Toen kon de vloer er weer uit.’

Wijkamp laat zien hoe makkelijk dat gaat, een vloer verwijderen. Hij pakt een mesje en wipt er een tegel uit. ‘De vloer is niet helemaal vastgelijmd. We gebruiken een zogenaamde “pick-up lijm”. Deze lijm zorgt ervoor dat tegels niet kunnen verschuiven maar ze kunnen wel worden opgetild.  Wijkamp: ‘Als je met een kastje schuift of een bureaustoel, trek je tenminste niet de hele vloertegel mee’.

Centrale gang

In de lange centrale gang lijkt op het oog een zeil als vloerbedekking te liggen. Toch zijn ook dit tegels, deels gemaakt van PVC. Wijkamp: ‘Dat is ook nodig want in de gang heeft een vloer veel meer te verduren. Er lopen veel studenten overheen en er worden soms ook spullen overheen gereden. Zo’n PVC-bedekking kan veel meer hebben dan een vloer van stof.’

De verdieping hoger wacht nog op de afwerking. ‘Ook daar moet de vloer er weer uit’, zegt Wijkamp. ‘Die wordt hetzelfde als op de begane grond.’ Hij denkt daar over een paar maanden aan de slag te kunnen. Veel vertraging heeft hij nog niet ondervonden. ‘Het zijn die standaarddingetjes waar je tegenaan loopt. Dat het net iets anders is dan wat de architect heeft bedacht of dat je moet wachten op een ander bedrijf dat eerst eerst moet maken. Maar ach, ik ben na twintig jaar best wel wat gewend.’