Begin juli opent de rechtenfaculteit haar nieuwe onderkomen, het Grotius. Maar voor het zover is komt een leger van bouwers, architecten en planners voorbij. Vox volgt de mannen (en een enkele vrouw) die het maken. In deel 31 Claudia Simons, projectmanager inrichting namens het Universitair Vastgoed Bedrijf. ‘Nu gaat blijken of het echt is gelukt.’

Sinds september is Claudia Simons ingevlogen in het Grotius, om te zorgen dat alle onderdelen in het gebouw op hun plek vallen. Ze heeft de aanbesteding en uitvoering begeleid voor onder meer het meubilair, de audiovisuele installaties, de restauratieve voorzieningen en de balies. ‘Mijn taak is om de wensen van de faculteit te vertalen naar wat we hier binnenbrengen, en eventueel dingen aan te passen.’ De faculteit zal tevreden zijn, denkt zij. ‘Al weten we dat pas zeker als de gebruikers er zitten.’

In deze serie viel meermalen op te tekenen dat alle stukjes in de puzzel bij deze bouw prima op z’n plek zijn gevallen. ‘Dan weet ik dat ik het goed heb gedaan, want daar zit ik hier voor.’ Grotius was een lastige puzzel, waar allerlei grote en kleine partijen samen in elkaar moesten schuiven. ‘Dan moet je er goed voor zorgen dat geen dingen tussen wal en schip vallen, wat denk ik goed is gelukt.’ Een fijn project om voor te werken, zegt Simons, die spreekt van een ‘mooi en slim’ gebouw. ‘Je kunt hier alles doen wat je maar kunt verzinnen, terwijl het allemaal heel eenvoudig oogt.’

Claudia Simons kan de deadlines nu aftellen: aanstaande maandag verhuizen de eerste medewerkers, op 7 juli moet iedereen op z’n plek zitten en op 4 augustus is het gebouw klaar voor de studenten, en draaien alle restauratieve voorzieningen. Haar zorg nu: kunnen de medewerkers vanaf maandag inderdaad telefoneren, met de pc aan de slag en koffie krijgen? Maar echt spannend is het niet meer: alles is proefgedraaid en goed bevonden. En bovendien was er tussen oplevering en inhuizing bij Grotius een paar maanden tijd. ‘Ik maak ook mee dat daar maar een week tussen zit, en dan weet je dat er meer dingen mis zullen gaan.’ / Paul van den Broek