Drie centimeter, zo hoog is de appeltaart van bakkerij Margriet. Anders past hij niet door de brievenbus. Dankzij de Nijmeegse bedrijfskundestudent Mathilde Verbeek vallen de appeltaarten bij mensen in het hele land op de mat.

Twee maanden geleden was bakkerij Margriet in Gorinchem nog gewoon een bakkerij. Toen het coronavirus de toekomst van het bedrijf in gevaar bracht, besloten de bakkers het over een andere boeg te gooien: ze bedachten brievenbustaart. Iedereen kan nu online een appeltaart bestellen die vers door de bus valt. Dat gebeurt massaal – de bakkerij doet duizend appeltaarten per dag op de post.

Het overgrote deel van de bestellingen is bedoeld als cadeau, bijvoorbeeld aan eenzame jarigen, opa’s en oma’s, en namens bedrijven aan werknemers die thuis zitten. Dankzij de strakke verpakking is de kans klein dat de ontvanger een brievenbuspakket met appelmoes krijgt.

Nachtdiensten

Achter de schermen heeft Mathilde Verbeek, vierdejaarsstudent bedrijfskunde in Nijmegen en dochter van bakker Margriet, de touwtjes in handen. Veel tijd om erover te vertellen heeft ze niet. ‘We worden van alle kanten benaderd voor interviews. We zijn al in Hart van Nederland geweest en morgen komt het AD met een cameraploeg langs.’

‘Het is een beetje geëxplodeerd’

Verbeek en haar drie broers zijn opgegroeid met de bakkerij van hun moeder. ‘We hebben het idee van brievenbusappeltaart samen uitgewerkt’, vertelt Verbeek. Het bleek een gat in de markt.

‘Twintig tot dertig mensen zijn nu fulltime bezig met de appeltaarten. We zijn aan het kijken waar de grens ligt. Binnenkort gaan we ook met nachtdiensten werken, waardoor we nog meer kunnen leveren. We willen zo min mogelijk “nee” verkopen.’

Opa en oma

Voor de opa en oma van Verbeek, 84 en 86 jaar oud, is een speciale taak weggelegd. De twee schillen samen alle appels, zo’n 125 kilo per dag. ‘Ze werken hun hele leven al mee in de bakkerij’, aldus Verbeek. ‘Het is heel mooi om te zien dat het nog zo goed gaat. Soms krijgen ze post van oude vrienden die hen in de media hebben gezien.’

Alles wat niet met de productie te maken heeft, belandt op het bordje van Verbeek: bellen met leveranciers en klanten, problemen oplossen en intussen het bedrijf uitbreiden. Soms werkt ze van vijf uur ’s ochtends tot middernacht. ‘Of ik bedrijfsleider ben? Misschien wel, maar zo zou ik het zelf niet noemen. We doen het met z’n allen.’

Spoedkantoor

Het komt goed uit dat Verbeek bedrijfskunde studeert en in het bestuur zit bij studentenadviesbureau UniPartners. ‘Nu kan ik in praktijk brengen wat ik op die twee plekken heb geleerd. Vooral de praktische vaardigheden die ik bij UniPartners heb opgedaan, komen veel van pas. Denk aan marketing, omgaan met klanten en een product in de markt. Dat geeft veel voldoening. De kennis van mijn studie bedrijfskunde is ook nuttig, maar minder direct toepasbaar.’

De komende tijd zit Verbeek op het ‘spoedkantoor’ in het huis van haar moeder. Zodra het kan gaat ze weer terug naar Nijmegen, om vanaf haar kamer door te werken. ‘Het is hartstikke leuk werk, maar inmiddels kan ik geen appeltaart meer zien.’