Aan de introductie doen ook studenten in een rolstoel of met een andere beperking mee. Emily Viecenz en Anne Verhappen moesten het iets rustiger aandoen de afgelopen dagen, maar hoefden bijna nergens af te haken.

De afgelopen week heeft Emily Viecenz veel nieuwe vrienden gemaakt, is ze naar feestjes geweest en heeft ze zelfs haar eerste cantus bijgewoond. Het feit dat ze meedeed met een rolstoel heeft de toekomstige student International Business Communication slechts een beetje gehinderd.

‘Ik was er bijna de hele week gewoon bij’, zegt Viecenz. ‘Alleen de sportdag sloeg ik over, toen nam ik thuis even pauze. Over het algemeen kan ik aan bijna alles meedoen, maar om mijn lichaam te sparen moet ik wel rustiger aan doen dan mijn medestudenten.’

Dagactiviteiten

Net als Viecenz moest de 19-jarige Anne Verhappen rustig aan doen tijdens de introductie. Deze geschiedenisstudente heeft Ehlers-Danlos syndroom (EDS), een aandoening die de gewrichten aantast. ‘Hoe meer ik beweeg, hoe meer pijn ik heb’, legt ze uit. ‘Daarom doe ik vooral mee met de dagactiviteiten. Maar mijn medestudenten en mentoren begrepen goed dat ik niet overal aan kon deelnemen.’

‘Het is belangrijk dat studenten kunnen kiezen waar ze wel en niet bij zijn’

Volgens Dionne Aldus, introductiecoördinator van de Radboud Universiteit, is het doel van de introductie om zo inclusief mogelijk te zijn. ‘We hebben doordeweeks geen verplichte activiteiten. Het is belangrijk dat studenten kunnen kiezen waar ze wel en niet bij zijn.’

Bovendien kunnen studenten bij het inschrijven voor de intro bij de coördinatoren aangeven welke speciale voorzieningen zij nodig hebben. Volgens Aldus wordt rekening gehouden met onder meer studenten met astma, mensen die snel overprikkeld raken, of eerstejaars in een rolstoel. ‘Wij zorgen ervoor dat de mentorgroepjes die informatie krijgen, zodat iedereen het naar zijn zin heeft.’

Extra mentor

Ter voorbereiding op de introductieweek kregen alle mentoren training en informatie over hoe om te gaan met uiteenlopende situaties en beperkingen. Maar hoe individuele afspraken worden gemaakt binnen de groepjes, hangt af van de introductiecommissie van de desbetreffende faculteit. Voor zowel Viecenz als Verhappen werd een extra mentor toegevoegd aan het groepje om te garanderen dat alles soepel zou verlopen.

Kees van der Horst is een van de mentoren van Verhappen. Na een aantal jaar op rij mentor te zijn geweest, koos hij er dit jaar voor om zich op te geven als reservementor, voor het geval dat iemand zich ziekmeldde, of dat er ergens extra handjes nodig waren. ‘Twee weken terug werd ik gevraagd of ik kon helpen, en natuurlijk zei ik ja.’

Van der Horsts hoofdverantwoordelijkheid is Verstappen te assisteren bij het transport naar de stad en bij andere dingen indien nodig. ‘Meestal ben ik overbodig en blijf ik een beetje op de achtergrond, maar het voelt goed om erbij te zijn.’

Nerveus

Dat mentoren vooraf goed geïnformeerd werden, gaf Viecenz en Verhappen veel vertrouwen in aanloop naar de intro. ‘Voor de week begon, zocht een van mijn mentoren contact om te checken of ik vragen had’, vertelt Viecenz. ‘Daarvoor was ik wel een beetje nerveus of alles goed zou komen.’

‘Ik was wel een beetje nerveus of alles goed zou komen’

Na haar deelname aan de introductie van de HAN vorig jaar, was Verhappen ook gespannen. ‘Bij de HAN-introductie werd met mij niet echt rekening gehouden, en was ik na de eerste dag al doodmoe. We moesten veel bewegen en de mentoren hielden me nauwelijks in de gaten.’ Maar dit jaar ging het veel beter: ‘Mijn mentoren waren ontzettend behulpzaam. Er was altijd wel iemand die een oogje in het zeil hield en kon helpen waar nodig.’

Voorlopig zien beide studenten uit naar het festival (dat was zaterdag, red.). ‘Maar ik weet niet of ik lang blijf’, aldus Viecenz. ‘Het was een lange week, en ik ben een beetje uitgeput.’ Na zo veel dagen feesten is dat herkenbaar voor veel studenten, met of zonder rolstoel.