Radboudmedewerker Maud Ramakers loopt dit jaar voor het eerst de Nijmeegse Vierdaagse. Ze doet mee vanwege de persoonlijke uitdaging, maar vooral om geld op te halen voor onderzoek naar een zeldzame vorm van kanker. Voor Vox houdt ze deze week een dagboek bij. Vandaag deel III: Roze woensdag

Na een vliegende start gisteren worden we vandaag met onze beide beentjes – ook letterlijk – weer even stevig op de grond gezet. De eerste 10 km verlopen prima. We lopen een groot stuk met een legereenheid die vrolijk marsliedjes zingen, dus op die energie liften we dankbaar mee.

Vervolgens volgt een behoorlijk saai stuk door weiland. Omdat wij vandaag tot de late startgroep behoren, kunnen we de drukte niet voor zijn, en dus lopen we dicht op elkaar. Hierdoor kunnen we niet goed ons eigen tempo aanhouden, en dan merk je ineens hoe belangrijk dat is.

Dit maakt dat mijn wandelmaatje Marije en ik al snel stilletjes worden. De route en vooral de massa aan lopers maken moe en chagrijnig. Met al 40 km in de benen van de vorige dag beginnen inmiddels ook de pijntjes op te spelen. Pijnlijke voeten, pijnlijke enkels, een nieuwe blaar. Echt afzien. Maar dat hoort natuurlijk bij de Vierdaagse.

‘We dansen weer houterig mee met de muziek’

Na een goede pauze herpakken we ons na zo’n 28 kilometer weer. Nog 12 te gaan, dat moet lukken! Voorzichtig kunnen we weer lachen, en in de dorpen dansen we weer – houterig – mee met de muziek. Kleine tip voor alle mensen langs de kant: kunnen jullie dat liedje over 500 miles uit de afspeellijst halen? Dat hebben we nu echt te vaak gehoord…

Morgen starten we gelukkig weer vroeg en hopen we de ergste drukte voor te zijn. Het belooft een mooie route te worden, dus vergeten we nu onze pijntjes en kijken we voor het gemak vooruit.

Met de donaties gaat het ondertussen ontzettend goed, en dat motiveert onderweg ook. Het zal nog afzien worden de komende dagen, maar het is niet voor niets!