Radboudmedewerker Maud Ramakers loopt dit jaar voor het eerst de Nijmeegse Vierdaagse. Ze doet mee vanwege de persoonlijke uitdaging, maar vooral om geld op te halen voor onderzoek naar een zeldzame vorm van kanker. Voor Vox houdt ze deze week een dagboek bij. Vandaag deel I: de voorbereiding.

Mijn ouders gniffelen van binnen volgens mij nog steeds wanneer ze bedenken dat ik dit jaar voor het eerst de Vierdaagse ga lopen. Ik was vroeger altijd dat kind dat luidkeels protesteerde wanneer er gewandeld moest worden. Mijn X-benen, wiebelende gewrichten en centimeters-dikke steunzolen hielpen ook niet echt mee.

Toch gaat het dit jaar echt gebeuren! Samen met een goede vriendin zal ik (hopelijk) vier keer 40 kilometer gaan afleggen. Na aanmoediging van drie lieve collega’s zat ik op 13 februari klaar voor de concertkaartjes-achtige inschrijfrace. Na bijna drie zenuwslopende uren (want een gecrashte server bij de website van de Vierdaagse) had ik mijn startnummer bemachtigd.

Vanaf dat moment ben ik fanatiek gaan trainen met het Vierdaagse trainingsschema: twee maal 1,5 uur lopen doordeweeks, plus een langere afstand in het weekend. Op woensdagen en vrijdagen stond ik voor dag en dauw op zodat ik voorafgaand aan mijn werk die 1,5 uur kon wandelen. In het weekend liep ik één en soms zelfs twee dagen achter elkaar een lange afstand. Die begonnen bij 10, maar liepen al gauw op naar 30 of 40 kilometer per dag. Al snel merkte ik dat het wandelen steeds gemakkelijker ging, en dat het trainen echt wat opleverde. Dat gaf motivatie!

‘Elke keer als ik aan morgenochtend denk, schieten er zenuwkriebels door mijn buik’

Maar wat mij deze Vierdaagse vooral veel motivatie zal geven, is het goede doel waarvoor ik ga lopen via de Vierdaagse Sponsorloop. Twee jaar geleden is mijn moeder gediagnosticeerd met uitgezaaide NET-kanker. NET staat voor Neuro-Endocriene Tumoren, een zeldzame kankersoort die vaak in het maag-darmkanaal ontstaat.

Een verdrietige diagnose, en bovendien het begin van een tijd met vervelende behandelingen en spannende uitslagen. Met het lopen hoop ik geld op te halen voor meer onderzoek naar de innovatieve behandeling die tegenwoordig beschikbaar is voor mensen met NET, die ook mijn moeder nu krijgt.

Vandaag rest dan alleen nog het meal preppen en inpakken van de wandeltas. Elke keer als ik aan morgenochtend denk, schieten er irritante zenuwkriebels door mijn buik. Ik reken er niet op dat ik vannacht kan slapen…