Radboudmedewerker Maud Ramakers loopt dit jaar voor het eerst de Nijmeegse Vierdaagse. Ze doet mee vanwege de persoonlijke uitdaging, maar vooral om geld op te halen voor onderzoek naar een zeldzame vorm van kanker. Voor Vox houdt ze deze week een dagboek bij. Vandaag deel 2: de eerste wandeldag.

Na slechts drie uurtjes slaap door de zenuwen ging om 03.30 uur de wekker. Aan dat tijdstip moet mijn biologische klok nog wel even wennen… Met veel tegenzin heb ik mezelf een bord Brinta gevoerd (‘het mag een beetje pijn doen, aldus mijn wandelmaatje), om vervolgens op de fiets richting Wedren te stappen.

Daar mochten we om 04.45 uur starten. Hoewel de groep die 40 km loopt in tweeën is gesplitst en op aparte tijden start, stond de Wedren alsnog bomvol. Het is bijzonder om met zo veel mensen aan dezelfde uitdaging te beginnen.

Jarenlang heb ik zelf als student na het stappen lopers uitgezwaaid, nu waren de rollen omgedraaid. In de eerste paar straten werden we door lallende studenten aangemoedigd. Al snel liepen we de Waalbrug op, waar de lucht roze kleurde van de zonsopgang.

Vandaag liep de route ten noorden van Nijmegen, langs Oosterhout, Elst en Bemmel. In de dorpen zelf konden we rekenen op enthousiast publiek en veel podia met muziek. De energie die je daarvan als loper krijgt helpt enorm om de dag goed vol te houden. Waar ik bij het trainen van 40 km vaak rond een kilometer of twintig een dip had, heb ik die vandaag helemaal niet gehad. Er is zo veel te zien en er is zoveel enthousiasme van de mensen die komen om je aan te moedigen.

Om 13.30 uur finishten mijn wandelmaatje en ik al. Met verzuurde benen weliswaar, maar met slechts één blaar en bovenal een goed humeur. De eerste dag viel alles mee! Nu zijn de benen en voeten zwaar en probeer ik zo weinig mogelijk meer te doen. De voeten gaan letterlijk de lucht in. De komende dagen zullen, met steeds meer kilometers in de benen, ook steeds zwaarder worden. Maar deze eerste dag kunnen we in elk geval met een goed gevoel afstrepen!