Eline Bos worstelt al jaren met angsten en depressies. Een assistentiehond zou kunnen helpen haar leven weer op de rit te krijgen. Het geld daarvoor heeft de student met een crowdfundingsactie bij elkaar gekregen. ‘Alleen al het idee van een hond geeft me hoop.’

‘Na het afronden van mijn bachelor en master wil ik zo veel mogelijk mensen helpen. Maar op dit moment heb ik zelf hulp nodig.’ Zo begint student pedagogische wetenschappen Eline Bos (20) haar mail aan docenten en medewerkers van de Radboud Universiteit. Ze vraagt daarin om een bijdrage aan haar crowdfundcampagne voor een hulphond.

Al meer dan tien jaar krijgt Bos allerlei therapieën tegen angsten en depressies. Maar in de loop der jaren kreeg ze er steeds nieuwe klachten bij. ‘Ik heb nu al zo veel behandelaars gezien dat ik niet weet wat ik nog meer kan doen om weer te functioneren. Mijn therapeuten en ik denken dat een assistentiehond het verschil zou kunnen maken.’

Van fietsangst tot depressies

Sinds haar negende worstelt Bos met hevige angstklachten. ‘Als er iets gebeurde werd ik vaak heel erg bang. Zoals toen ik met de fiets viel: de meeste kinderen komen daar snel overheen en proberen dan weer te fietsen, maar bij mij zat de angst zo diep dat ik het lange tijd niet meer durfde.’

Na cognitieve gedragstherapie stapte ze toch weer op de fiets. Maar waar de ene angst verdween, doken nieuwe angsten op, zoals voor sociale interactie, ziekte en de dood. Bos kreeg medicatie tegen paniekaanvallen en slapeloosheid, maar ontwikkelde als middelbare scholier ook depressieve klachten en anorexia.

Nu zit ze in het derde jaar van haar studie. ‘Het eerste jaar ging redelijk goed, maar ik ging snel over mijn grenzen heen. Ik vind het fijn dat je op de universiteit zo vrij wordt gelaten, maar daardoor was ik constant aan het studeren en kreeg ik burn-outsymptomen. Inmiddels krijg ik bijna dagelijks therapie, dus er is nu weinig ruimte om te studeren.’

Crisissituaties

De verschillende behandelingen die Bos kreeg, werkten vaak maar tijdelijk of slechts tegen een deel van haar klachten. Bos kwam samen met haar therapeuten op het idee een assistentiehond te nemen. Maar die hond – of eigenlijk: de opleiding voor de hond – is duur: ruim 19.000 euro. Daarom startte de student een crowdfundcampagne.

‘In het gebouw waar ik anorexiatherapie krijg, werkt een receptioniste die altijd haar hond meeneemt. Ik merk dat ik veel rustiger word als die hond in de buurt is. Een gewone hond is al fijn, maar een assistentiehond zou mij nog meer helpen. Die kan zorgen voor een stabiele basis, waardoor ik op termijn misschien minder medicatie en therapie nodig heb. Alleen al het idee van een hond geeft me hoop, terwijl ik hem nog niet eens heb.’

‘Als ik wanhopig ben of in paniek, kan hij alarm slaan of me helpen tot rust te komen’

Het opleiden van een hulphond duurt twee jaar. Er komt dan regelmatig een trainer langs om met de hond en het baasje te oefenen. ‘De hond is vanaf het begin bij je in huis, dus hij kan al snel helpen in crisissituaties. Als ik wanhopig ben of in paniek, kan hij alarm slaan of me helpen tot rust te komen. Later leert hij emoties spiegelen, bijvoorbeeld door tegen je op te springen als je onrustig bent. Dan weet je dat je rustiger aan moet doen. De hond leert ook Deep Pressure-therapie toe te passen: hij oefent druk uit op je lichaam om je te kalmeren.’

Crowdfunding

Bij de gemeente probeerde Bos de opleiding voor een hond vergoed te krijgen, maar dat verzoek werd afgewezen, volgens Bos vanwege de hoge kosten. Wel kreeg ze een buurtteammedewerker toegewezen, die haar nu helpt de crowdfunding op touw te zetten. En met succes: de actie heeft de benodigde 19.000 euro opgeleverd.

‘Ik wist: als je zelf niet actief bent, gebeurt er niets. Eerst deelde ik mijn actie vooral op social media met mensen die ik ken, daarna ging ik ook docenten en medewerkers van de faculteit mailen. Ik krijg heel veel begrip en steun. Als het lukt een assistentiehond te krijgen, kan ik hopelijk mijn studie weer oppakken en zelf straks ook mensen helpen als orthopedagoog.’