Het ziet er niet naar uit dat rechtenstudent Mienke de Wilde binnenkort achter het stuur kan stappen: ze mag definitief niet met een vergiet op haar hoofd op haar rijbewijs. Dat is de uitkomst van het hoger beroep dat De Wilde had aangespannen tegen de gemeente Nijmegen.

Mienke de Wilde zit inmiddels twee jaar zonder rijbewijs. Toen ze dat document moest verlengen, keurde de gemeente Nijmegen haar pasfoto af. De Wilde had namelijk een plaatje overhandigd waarbij ze een vergiet op haar hoofd draagt en dat is niet in lijn met de voorschriften van een officieel document.

Maar rechtenstudent De Wilde is pastafariër, en dus aanhanger van de Kerk van het Vliegend Spaghettimonster. Om het Vliegend Spaghettimonster te eren, dragen veel aanhangers een vergiet op hun hoofd. Het is een religieus hoofddeksel, zoals een hoofddoek bij de moslims, betoogt De Wilde.

Satire

De Raad van State gaat daar niet in mee. De hoogste bestuursrechter van Nederland stelde vandaag dat het pastafarisme geen echte godsdienst is. Volgens de raad, die oordeelde in het hoger beroep dat De Wilde had aangespannen, is de religie vooral satire op andere religies. Bovendien ontbreekt het het pastafarisme aan ‘overtuigingskracht, ernst, samenhang en belang’, om te voldoen aan de criteria van een échte religie, aldus de raad.

‘Voor mij is het nu eenmaal logischer om te geloven in een schepper die geen mensfiguur is’

De Wilde is teleurgesteld, laat ze telefonisch weten. ‘Ik snap het heel goed hoor, dat sommige mensen mijn geloof niet serieus nemen. Maar daarvoor is het een geloof. Voor mij is het nu eenmaal logischer om te geloven in een schepper die geen mensfiguur is, maar een spaghettimonster.’

Dat de rechter het pastafarisme niet serieus neemt, is voor De Wilde pijnlijk. ‘Ik kan mijn geloof nu niet goed belijden.’ Bovendien is het erg onpraktisch, want De Wilde weigert alsnog een pasfoto op te sturen waarop ze geen hoofddeksel draagt. ‘Dat gaat in tegen mijn geweten.’

Hof voor de Rechten van de Mens

Volgens De Wilde is het problematisch dat de staat een oordeel moest vellen over haar geloof. ‘De vrijheid van godsdienst is ooit bedacht om kleine religieuze afsplitsingen te beschermen tegen de grote religies. Maar nu beslist de rechter dat mijn religie niet erkend hoeft te worden.’

Ze is van plan het hogerop te zoeken: bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Ze weet dat er in Italië en Duitsland soortgelijke zaken spelen rondom het pastafarisme. ‘Misschien dat we gezamenlijk naar het Hof kunnen stappen.’