Op termijn moet vijftig procent van de afgestudeerde Nijmeegse studenten minimaal een semester in het buitenland hebben doorgebracht. Studenten moeten weg, aan het buitenland proeven. Buitenlandse studenten daarentegen moeten naar Nijmegen komen. Deze instroom moet groeien. In 2018 moet het gerealiseerd zijn, aldus het college van bestuur.

De doelstellingen zijn scherp, de universiteit wil wat betreft internationalisering tussen 2014 en 2018 flinke stappen zetten. In 2018 moet de helft van de in Nijmegen afgestudeerde studenten minimaal 15 studiepunten in het buitenland hebben behaald, of internationaal stage lopen. Nu doet ongeveer een derde van de studenten tijdens de studie het buitenland aan. Een periode in het buitenland komt zowel de universiteit als de student ten goede, is de redenering. Uit onderzoek blijkt immers dat studenten met internationale ervaring het beter doen op de arbeidsmarkt. Om dat mogelijk te maken moeten de roosters daarop worden afgestemd. Daarom gaat de universiteit een studie- of stagesemester inbouwen in het curriculum. Ook kunnen studenten onderdelen van het vaste curriculum, zoals statistiek, eventueel in het buitenland volgen. Wel moet het een ‘gekende partner’ zijn, zodat de universiteit zeker weet dat de inhoud van de cursus overeenkomt met wat er later in de Nijmeegse opleiding van je wordt gevraagd. Ook kunnen de zomercursussen veel meer opleveren: het principe is goed, maar ieder jaar wordt het wiel opnieuw uitgevonden. Het kan efficiënter, bovendien kan de universiteit zich meer met de zomercursussen profileren. Een (buitenlandse) student die hier tevreden een summer school afrondt, zal eerder geïnteresseerd zijn om in Nijmegen een master of PhD te komen doen. Daarom wordt daar stevig op ingezet: in 2014 moet de Radboud Summer University voor het eerst draaien, in 2018 moeten er vijfentwintig coherente cursussen op verschillende vakgebieden worden aangeboden, en ook niet onbelangrijk, moet het zomerprogramma zichzelf financieel kunnen bedruipen. De opstellers van de notitie draaien niet om de hete brij heen: de Radboud Universiteit doet het op bepaalde punten benedengemiddeld. Zo loopt de universiteit wat betreft het aantrekken van buitenlandse studenten achter op het landelijk gemiddelde. En ze verliest terrein ten opzichte van de voornaamste concurrentie, Groningen en Maastricht, de andere brede universiteiten in het grensgebied. De oplossing? Het aanbieden van minimaal vijf Engelstalige bachelors, uitbreiding van het aantal Engelstalige masters, meer focus op werving en profilering, en een uitbreiding van het bestaande beurzenprogramma. Kortom, veel ambities, veel goede intenties. Maar de vraag hoe het zit met de financiële slagkracht om de ambities waar te maken wordt niet beantwoord. Dat is ook de universitaire medezeggenschap opgevallen, die aangeeft ‘positief’ te zijn, maar vraagt om een financiële onderbouwing. Die volgt (nog) niet: het college geeft aan te verwachten dat zowel universiteit als individuele faculteiten een bijdrage moeten leveren, nadere invulling volgt. De universitaire studentenraad (USR) maakte zich al in 2012 hard voor internationalisering, en ziet een aantal suggesties (inbedding in het curriculum bijvoorbeeld) overgenomen. Tevreden? ‘Ja, in principe wel’, zegt USR-voorzitter Jip Mennen. ‘Wij zien een buitenlandverblijf tijdens de studie als iets van toegevoegde waarde. Het streven is goed en we zijn blij om te zien dat er naar onze opmerkingen is geluisterd. Maar we missen het financiële plaatje. Nu is het wachten op de uitwerking van de plannen.’ / Mark Merks