Joep aan den Boom bezocht gisteravond de finale van singer-songwriterwedstrijd Nootuitgang. Niet geheel zonder vooroordeel. En met een beetje pijn in zijn hart.

Sinds ik naar de show Spiksplinter van Hans Teeuwen ben geweest, kan ik singer-songwriters niet helemaal serieus meer nemen. In zijn show maakt Hans Teeuwen de lieve jongens belachelijk door te stellen dat ze altijd hoedjes dragen, die singer-songwriters, en dat het allemaal halfzachte eitjes zijn. Om over de songteksten nog maar te zwijgen. Het tegendeel bleek gister echter waar. Geen hoedjes. Geen halfzachte eitjes. Goeie teksten. En: er waren meisjes. In een donker hoekje links van het knus ingerichte podium nip ik van mijn biertje. De huiskamer waarin vanavond opgetreden wordt, stroomt aardig vol. Een jong ventje met een brilletje zit achter het keyboard te soundchecken. Ik herken ’m ergens van. En inderdaad, als hij wordt aangekondigd blijkt dat het  Tom Hendriks is, die met zijn band Sane ook in de finale van Kaf en Koren staat. Zijn liedjes gaan veelal over de liefde en dat vind ik kut. Niet omdat zijn liedjes slecht zijn, maar ze doen me denken aan mijn ex. Gelukkig zit ik in een donker hoekje en brandt het kaarsje niet. De winnaar van de avond is These People. Ik ben blij met hun liedjes. Ze gaan niet over de liefde, maar over bomen die verhalen vertellen, de monsters onder je bed en over ‘elephants in the room’. Het hoekje waarin ik zit wordt iets minder donker en ik krijg gezelschap van drie dames. De mooiste van de drie glimlacht lief als ze vraagt of ze de kruk mag pakken die aan mijn tafel staat. Even overweeg ik een praatje te maken, maar ik besluit haar toch te negeren. Het is nog te vroeg. Bovendien: These People is nog aan het spelen. Voor mij is het dan wel een beetje gedaan. De Duitse singer-songwriter Wüstensturm kan me niet meer boeien. De jury roemt hem om zijn humor, maar ik heb iedere grap gemist. Als je de concentratie van een visstick hebt, overkomt je dat nog wel eens. Niets persoonlijks, Thomas. Ik besluit dan maar om aan het begin van het optreden van Yvonne Kuijpers mijn donkere hoekje te verlaten. Het is laat en ik ben moe. Er ligt nog wat werk op mij te wachten en mijn hart doet nog steeds een beetje pijn. Als ik op de fiets stap, denk ik aan een liedje van These People. Ik ben de titel vergeten, maar de inleiding van zanger Dirk Mesman niet: ‘Soms maak je keuzes in je leven waarvan je later kan balen. Maar in plaats van te denken ‘had ik het maar anders gedaan’, kun je ook denken, ‘hey, wat fijn dat ik een keuze heb gemaakt’.’ De bomen maken schaduwen op het fietspad en mijn fiets kraakt een beetje omdat ik stevig trap. Ik denk aan de conclusie die ik straks ga schrijven. Hoedjes of geen hoedjes. Half zacht of heel zacht. Ik ben niet bang voor de monsters onder mijn bed. / Joep aan den Boom