De woningnood, de coronacrisis en natuurlijk de afschaffing van het leenstelsel. Genoeg te doen voor kersvers AKKU-voorvrouw Kayleigh Hofstede. De 21-jarige Nijmeegse trekt sinds kort de kar bij de Nijmeegse studentenvakbond. Vurig: ‘We mogen weleens wat feller voor onze belangen opkomen.’

Haar vuurdoop had ze eind augustus in Colombia. Daar verbleef ze negen dagen tussen activisten in voormalig drugshoofdstad Medellín. Ze demonstreerde in de stad, bekend vanwege het Medellínkartel van Pablo Escobar, en maakte kennis met lokale leiders. De reis werd volledig betaald door vakbond FNV vanwege haar betrokkenheid bij de anti-leenstelselcampagne #nietmijnschuld. ‘Bizar’, fluistert ze, ‘maar ik ben dankbaar voor de ervaring.’

Ooglapjes

Demonstreren in Colombia is geen sinecure vanwege de hardhandigheid van de politie. Soms mikt de militaire eenheid op de ogen van demonstranten om ze blind te maken, vertelt Hofstede. Bij demonstraties zijn dan ook regelmatig actievoerders met ooglapjes of andere littekens te zien. Ook zijn volgens Hofstede recent tijdens een demonstratie meer dan 50 vrouwen door de politie verkracht.

Toch gingen de Nederlandse activisten zij aan zij met de Colombianen de straat op om te demonstreren. En niet op een pleintje in een buitenwijk: samen bezetten ze het drukste knooppunt van Medellín. ‘Dat was doodeng’, verzucht ze. ‘Ik ben blij dat iedereen het er zonder kleerscheuren vanaf heeft gebracht.’ Opmerkelijk: de Colombiaanse activisten waren totaal niet bang. ‘Die waren de hardhandigheid van de politie al gewend.’

Het leidde bij Hofstede tot hernieuwde dankbaarheid voor de Nederlandse situatie. ‘Hier hoef je niet bang te zijn ogen te verliezen als je gaat demonstreren. Dat is een verworvenheid waarbij je eigenlijk niet stilstaat totdat je de andere kant hebt gezien.’

‘Hier hoef je niet bang te zijn ogen te verliezen als je gaat demonstreren’

Toch ziet de student Philosophy, Politics and Society ook parallellen tussen beide landen. ‘Zowel in Colombia als in Nederland zie je de noodzaak om te vechten tegen een bepaald systeem. Daar tegen de cultuur van geweld die overal aanwezig is, hier tegen de neoliberale marktwerking waar we onder gebukt gaan. Die heeft allerlei problemen veroorzaakt, zoals de woningcrisis en het leenstelsel.’

‘Waar de fuck zijn we mee bezig?’

Hoewel ze alweer een tijdje terug is, denkt Hofstede nog dagelijks aan de gebeurtenissen in Colombia. Om haar hoofd hangt een groene doek met Spaanse tekst, een aandenken aan Medellín.  Op haar arm plakt een neptatoeage met de tekst Niet in mijn naam en een afbeelding van een vliegtuigbom. Het plaatje, afkomstig van de socialistische jongerenorganisatie ROOD, staat voor een embargo op wapenimport uit Israël.

Wat neemt ze mee uit Colombia richting Nederlandse demonstraties? ‘Het mag allemaal wel wat feller. Veel mensen zeggen: we hebben het toch goed in Nederland?’ Vurig: ‘Maar daarop zeg ik: nee, er gaan te veel dingen mis. Waar de fuck zijn we mee bezig? Studenten kunnen geen kamer vinden en steken zich voor tienduizenden euro’s in de schulden. Daarover mogen, nee, moeten we ons eens luider uitspreken.’

‘Vóórdat ik naar Colombia ging had ik je alle problemen heel rationeel kunnen uitleggen, maar dat lukt niet meer. De reis heeft een vuur in mij ontwaakt.’ Schertsend: ‘Dat wordt lastig als ik met de gemeente in gesprek moet, maar dat zien we dan wel weer.’