Nieuwe borsten voor kerst? Geen probleem!
Carmen Quint (20), derdejaars communicatiewetenschap en Vox-medewerker, is de laatste die een ingreep nodig heeft. Toch ging ze op intake bij een plastisch chirurg, die haar vervolgens een dubbel D probeerde aan te smeren. ‘Dat kan nog voor de kerst, ze staan je heel chic.’
Daar zit ik dan, in de wachtkamer van een privékliniek in de buurt van Nijmegen. Zogenaamd op zoek naar een groter paar borsten. In werkelijkheid ben ik benieuwd naar de procedure die schuil gaat achter een borstvergroting. Is het ‘u vraagt, wij draaien’ of geeft de plastisch chirurg aan wanneer hij niet aan iemands borsten gaat sleutelen? Waar ligt die grens? Wordt er rekening gehouden met de beweegredenen en leeftijd van de patiënt? En hoe duur is zo’n borstvergroting eigenlijk?
Lang hoef ik niet te wachten op mijn antwoorden. De consulente roept me al snel bij zich. Mijn bilpartij heeft de zitting van de stoel nog niet geraakt of ik krijg al een laptop voor mijn neus. Of ik even een vragenlijst over mijn medische gegevens wil invullen? Ik vraag waarvoor de antwoorden gebruikt gaan worden. ‘Gezond kritisch ben jij. De arts gebruikt de gegevens bij het gesprek zo meteen. Ze kunnen hem helpen tot een goed oordeel te komen.’ Gezond kritisch als ik ben, klik ik alsnog aan dat de arts mijn medische gegevens niet mag inzien tijdens het gesprek.
Dat de privékliniek snel en zakelijk handelt, viel me een week eerder al op bij het maken van de afspraak. Twee uur na het invullen van het onlineformulier prijkten er een brochure en een prijslijst in mijn mailbox. Inclusief de vraag of ik wilde bellen om een intakegesprek in te plannen. De telefoniste ging eveneens zakelijk te werk. ‘Eerst zal je een gesprek hebben met de consulente. Daarna zie je de arts en kun je de implantaten gaan passen. Veel mensen willen voor de kerst nog nieuwe borsten. Jij ook? Dan kan ik de operatie nu al inplannen.’
Toen ik aangaf dat ik toch even wilde nadenken voor ik een jaar huur (drieduizend euro) uit zou geven aan twee porties siliconen, hoorde ik haar aan de andere kant van de lijn gespeeld begripvol zuchten: ‘Het is een hele stap.’ Pas na het geven van mijn geboortedatum, veranderde haar toon. ‘Het is ook wel heel spannend, zo’n intake. Vergeet je niet je BSN-nummer mee te nemen?’
Spoedcursus
Laat ik vooropstellen: ik heb, net als elke andere twintiger, wel eens mijn onzekere dagen. Maar een bezoek aan de plastisch chirurg is nog geen seconde een serieuze optie geweest. Ik heb er het geld niet voor – ik spaar al eeuwen voor mijn rijbewijs – en ik acht de kans dat het me gelukkiger gaat maken vrij klein. Maar dat weet de consulente tegenover me natuurlijk niet, van wie ik aan de hand van geprinte A4’tjes een spoedcursus krijg over implantaten, de nazorg en de risico’s die verbonden zijn aan een borstoperatie.
Zo leer ik het verschil tussen ronde en anatomisch ontworpen, druppelvormige implantaten. En vertelt ze dat de implantaten bestaan uit siliconengel, waardoor ik absoluut niet bang hoef te zijn dat mijn zogenaamde nieuwe boezem gaat lekken. Het valt me op dat er na een half uur nog niet naar mijn beweegredenen voor de aanschaf van een nieuwe voorgevel is gevraagd. Dit onderwerp komt pas aan bod nadat ik er zelf op hint. ‘Je twijfelt nog? Dan kan ik heel goed begrijpen dat je het nu spannend vindt.’ Naar de reden achter mijn onzekerheid wordt niet gevraagd. Na nog wat koetjes en kalfjes om de tijd te vullen, mag ik naar de spreekkamer. Tijd om mijn nieuwe borsten te ontmoeten.
Ook de academische geschoolde arts verspilt geen minuut. Na het bekijken van mijn ingevulde vragenlijst (doorgestoken kaart, dat nee-vinkje!) wordt vraag na vraag op me afgevuurd. ‘Waarom wil je nieuwe borsten?’, ‘Hoe groot wil je ze?’, ‘Scheelt er nu iets aan je borsten?’ Na mijn wens voor een volle C-cup te hebben geuit, mag ik me ontdoen van mijn trui en bh om mijn borsten te laten fotograferen. Dit is van belang voor de voor- en nakiekjes van de operatie. ‘Zo kun je drie maanden na de operatie het effect goed zien.’
De voorkant en beide zijkanten worden op de foto gezet en even voel ik me net een gevangene, klaar voor een mugshot. Daarna worden mijn borsten opgemeten. Uit het niks zegt de chirurg: ‘Ik snap wel dat je iets aan je borsten wilt doen.’ Ouch. Ik doe maar net alsof ik die denigrerende opmerking niet gehoord heb, ook omdat ik mijzelf net op dat moment in een witte sportbeha wurm.
D-cup
Voor ik het weet, friemelt de arts de implantaten daar al in. ‘Dit is 350 cc, hoe vind je dat?’ Ik heb eerder van de consulente geleerd dat 150 cc één cupmaat inhoudt en dat daardoor mijn boezem nu opeens meer dan twee keer zo groot is geworden. Ik moet moeite doen mijn lach in te houden als ik in de spiegel kijk. Dat verandert niet als de arts er aan de linkerkant nog een extra implantaat bij stopt. ‘Dit is 400 cc, welke borst vind je mooier?’, vraagt hij. Inmiddels vormt de inhoud van mijn sportbeha al meer dan een forse D-cup – terwijl ik toch om een C-cup gevraagd had. ‘Uhmm… ik denk links?’
‘Dat denk ik ook. Dat kun je heel goed hebben, staat je heel chic zo’, zegt de arts. De verhouding tussen mijn nieuwe borsten en mijn lichaam is volledig uit proportie en allesbehalve chic, maar ik zwijg erover. Ik vraag de arts of hij veel twintigers over de vloer krijgt. ‘Vanaf twintig, eenentwintig jaar begint de vraag naar grotere borsten. Soms ook al vanaf achttien. Zo lag er vorige week nog een meisje op haar achttiende verjaardag onder het mes.’
Het is tijd om me weer aan te kleden. Daarna laat de plastisch chirurg nog trots wat foto’s van jongedames zien die al geopereerd zijn. ‘Er is altijd nog wel een gaatje voor een operatie. Voor de kerst nog, of in januari.’ Ik laat doorschemeren dat ik twijfel over de operatie. Eerder tijdens de intake heb ik de chirurg het verzonnen verhaal verteld dat mijn familie wel eens grapjes maak over mijn voorgevel (sorry mam!), en dat ik daarom nieuwe borsten wil. Ik vertel hem dat ik niet weet of dat wel een goed motief is voor een operatie. Hij wuift het weg. ‘Natuurlijk zijn er altijd vrouwen die twijfelen, maar als de operatie eenmaal in hun hoofd zit, komen ze toch wel weer bij de plastisch chirurg terug. Is het niet nu, dan wel over een paar jaar. Ik zeg altijd maar zo: een op de drie vrouwen brengt kleding terug, maar slechts een op de duizend vrouwen is ongelukkig over haar keuze voor een borstoperatie.’
Ik geloof dat ik toch liever een nieuwe jurk wil voor kerst, in plaats van grotere borsten. / Carmen Quint
Plastische chirurgie in cijfers De Nederlander gaat gemiddeld gezien niet zo vaak naar de plastisch chirurg, zo blijkt uit cijfers van de Internationale Vereniging voor Cosmetische Plastische Chirurgie, IPAPS. In Venezuela gingen in 2013 acht op de duizend mensen onder het plastisch-chirurgische mes. Ook Brazilië (7,4 op duizend) en Colombia (6,1 op duizend) wisten de weg naar een plastisch chirurg goed te vinden. De laatste keer dat Nederland in de cijfers van IPAPS werd meegenomen, was in 2011. Toen lieten drie op de duizend Nederlanders zich opereren door een plastisch chirurg. De cijfers van IPAPS laten overigens ook een aantal geinige trends zien. In Colombia worden bijvoorbeeld verreweg de meeste bilvergrotingen uitgevoerd. In Duitsland laten mannen met afstand het vaakst hun penis verlengen. En in Amerika lieten in 2013 een miljoen mensen botox inspuiten.
