Er valt in de academische wereld voldoende te klagen. En dat moet ook, vindt historicus Adriaan Duiveman. Maar hij wil óók graag het positieve benadrukken. De promovendus schrijft vanaf vandaag columns voor Vox.

Wie is Adriaan Duiveman?

‘Ik ben promovendus bij Nederlandse Taal en Cultuur, maar van huis uit historicus. Ik heb in Groningen gestudeerd en een tijdje in Uppsala (Zweden, red.). Vorig jaar ben ik naar Nijmegen gekomen voor een project over de sociale en culturele impact van natuurrampen.’

Wat is daar zo interessant aan?

‘We kijken vooral naar hoe rampen hebben geleid tot de vorming van lokale en nationale identiteiten. Nu ben ik bijvoorbeeld een boek aan het lezen over een Amerikaanse overstromingsramp in 1972. De beelden daarvan gaan door merg en been. Dit is een schrijnend geval waarover weinig vrolijks te zeggen valt, maar vaak leveren rampen zoals deze ook wat positiefs op.  In de meeste gevallen zijn de mensen na zo’n ramp namelijk best lief voor elkaar. Apocalyptische scènes waarin mensen aan het plunderen slaan blijven meestal uit.’

‘Die solidariteit, daar doe ik onderzoek naar. Ik heb me bijvoorbeeld verdiept in religieuze rituelen na rampen, en hoe die ervoor zorgden dat er veel geld werd ingezameld voor de slachtoffers. Maar ook vóórdat een ramp plaatsvindt, speelt solidariteit een rol. In de 18^e eeuw zorgden boeren er samen voor dat de dijken stevig genoeg waren. Hoe kregen ze dat voor elkaar, zonder sterke, centrale staat? Voor die dijksolidariteit hadden de mensen een groot verhaal nodig, waarin ze een rol voor zichzelf weggelegd zagen. Dat lees je bijvoorbeeld terug in gedichten uit die tijd.’

Waar wil je over gaan schrijven voor Vox?

‘Mijn ervaringen als promovendus aan deze universiteit. Het is een toffe, gekke positie, ergens tussen het student-zijn en het docentschap. Je hebt een echte baan, geeft colleges, maar hebt ook veel vrijheid. Ik heb me voorgenomen om elke column een positieve draai te geven. Soms is het nodig ergens over te zeiken, maar het hoeft niet de hoofdmoot te worden.’

‘Af en toe moet het wel, hoor, dat klagen. Ik steun WOinActie volledig, met rood vierkantje en al. En promovendi moeten scherp blijven op hun arbeidsvoorwaarden. Maar wat dat laatste betreft hebben we in Nijmegen weinig te klagen. Dat mag ook gezegd worden.’

Tegelijkertijd werk je in de hoek waar de klappen vallen, de geesteswetenschappen. Maak je je daar niet druk om?

‘Over Van Rijn maak ik me wel boos. Dat advies is een volledige ontkenning van de waarde van de geesteswetenschappen. Maar er is iets waar ik me misschien nog wel drukker over maak. Laatst gaf ik een gastcollege bij een studievereniging. Na afloop had ik een gesprek met een student over cijfers. Zij kon op een app precies haar studievoortgang zien: haar gemiddelde cijfer op twee decimalen nauwkeurig, hoeveel studiepunten ze had gehaald en dat allemaal opgesierd met kleurcodes voor onvoldoende, voldoende en goed. Dat lijkt me niet gezond voor studenten. Het is de zweep van de neoliberale zelfslavernij in appvorm. Studenten verwachten al zo veel van zichzelf. Dit soort apps maakt dat alleen maar erger. Daar wil ik nog wel een column aan wijden.’

Lees hier de eerste column van Adriaan Duiveman.