De nieuwe stadsdichter van Nijmegen heet Simon Mamahit (31). De P van Poëzie is voor de voormalig Radboudstudent de P uit rap: dat wordt dus rhythm and poetry.

De aankondiging is lyrisch: Simon Mamahit ‘beseft dat hij als stadsdichter op de schouders van reuzen staat’. Hij is rapper (bekend onder de naam Disci), organisator, ondernemer. ‘Geboren, getogen en gebleven in Nijmegen’.

En nu is de Radboudalumnus dus ook stadsdichter.

De komende twee jaar, is de opdracht, moet hij poëzie dichter bij de mensen brengen, en Nijmegenaren ‘op literaire wijze aan het denken zetten door stil te staan bij belangrijke gebeurtenissen in onze stad’. Hij is de opvolger van Heidi Koren: gisteren werd het bekend gemaakt tijdens het Wintertuinfestival in Doornroosje.

Maar wat kunnen we verwachten?

Mamahit mag dan van de rap en de hiphop zijn, het is geen jongen die voor een typerende fotolocatie muren vol graffiti voorstelt. Nee, de rand van stad en natuur moet het zijn, voorbij de Waalbrug. Want dat, zegt hij, is heel erg Nijmegen.

Omringd door natuur

Van alles wat een mens op zo’n plek kan opvallen, begint Mamahit niet over de Kaaij of ‘refugees welcome’ op de brugpijler. Hij wandelt over een pier en wijst naar schubben van een gevilde vis, twee snaterende eenden landen zwemvlies voorwaarts op de Waal en Mamahit verzorgt de soundtrack.

‘Nnnnnjjjjwwwwnng.’

Nijmegen is zoveel meer, zegt hij, en poëzie is dat ook. Rap, hiphop, spoken word is óók poëzie.

‘Ik denk juist dat we in een tijd leven, hence mijn stadsdichterschap, waarin we kunnen breken met dat beeld van beton en stad dat zo ingebakken is bij hiphop. In Rotterdam snap ik dat industriële beeld nog wel, in Nijmegen niet. Zelfs als je in zuid woont word je omringd door natuur. Maar verwacht niet, excuse my French, dat ik gezapige gedichtjes over natuur en water ga maken.’

Rappen op zolderkamer

Hij durft te zeggen dat ie in 31 jaar veel kanten van Nijmegen gezien heeft. ‘Ik kom uit oost. Maar ik was ook op plekken waar jongens uit Nijmegen-Oost niet komen.’

Mamahit was een tiener-die-de-wereld-niet-snapt op een zolderkamer toen hij begon te rappen. Via een goede vriend raakte hij betrokken bij spoken word-initiatief Mensen Zeggen Dingen, al sinds zijn studietijd brengt hij albums uit. Verwacht van hem dus geen Vondel, maar poëzie met de P uit rap: rhythm and poetry.

‘Ik ben geen dichter pur sang, maar werk vanuit de kruising tussen poëzie en ritme. Ik denk ook dat dat in de lijn van ontwikkeling van de Nederlandse poëzie past.’

Dat Nijmegen geen Amsterdam of Rotterdam is, is een voordeel voor de scene, zegt hij. De muziekindustrie maakt eenheidsworst van jong talent. Jonge jongens op jacht naar een platencontract willen naar de Randstad, tonnen binnen harken.

Verdienmodellen

‘Maar ik zie hier in Nijmegen braakliggende grond. Er kan hier veel. Juist hier, want de industrie is niet hier. Het experiment wordt hier meer beloond dan daar, omdat hier minder duidelijke verdienmodellen zijn. Als je dáár zo’n sterke industrie hebt, krijg je hier in de periferie ruimte voor weirdness en raardere dingen.’

Nu de stad via de stadsdichter hiphop omarmt, dreigt een gevaar dat hij van ver ziet naderen.

Hiphop is van de straat maar wordt nog wel eens doodgeknuffeld door bestuurders, bijvoorbeeld in de welzijnswereld. ‘Lekker rappen in het buurthuis. Maar dan sla je kunst plat tot tool, doe je het niet om de kunst, niet om de l’art pour l’art. Wat natuurlijk een elitaire uitspraak is, ik ben dan ook een wandelende bal hypocrisie – maar dat zijn mijn gedachtes erover.’

Goed. Zelf gaat hij de subculturen opzoeken, belooft hij. Laat het maar gebeuren. ‘Let’s go. Leuk man.’

Dit artikel van Frank Houtappels stond eerder in De Gelderlander.