De handbalsters van de Radboud Universiteit wonnen afgelopen donderdag bij de European Universities Games in Portugal een zilveren medaille. RU-studenten en speelsters Hante Hamel en Anne Acampo kijken met een trots gevoel terug op een succesvol toernooi: ‘We zijn echt als team gegroeid.’

In het Portugese Coimbra worden op dit moment de European Universities Games (EUG) gehouden, waar bijna vijfduizend studerende topsporters het tegen elkaar opnemen in dertien verschillende sporten. De Radboud Universiteit is er goed vertegenwoordigd met de grootste sportdelegatie van alle Nederlandse universiteiten. De handbalsters wonnen afgelopen donderdag zilver. Ook de badmintonners zijn succesvol: zij wisten een bronzen medaille in het teamtoernooi te veroveren. De Radboud-delegatie valt in Portugal niet alleen op door haar sportsuccessen, ook de meegereisde enthousiaste achterban maakt dat Coimbra van Nijmegen is gaan houden.

Favoriet

De in het oranje gehulde supporters waren er bij toen de eerste wedstrijd van het toernooi werd verloren van een universiteitsteam uit Keulen. De teleurstelling na afloop was groot, hoewel het verlies niet uit de lucht kwam vallen. Als winnaar van de Europese titel voor universiteitsteams in 2017 was het Duitse team voor aanvang van het toernooi de torenhoge favoriet. Daarnaast hadden de speelsters van het team dat deelnam onder de vlag van de Radboud Universiteit, met ook veel HAN-studenten in de gelederen, voor aanvang van het toernooi nog nooit samen gespeeld.

‘In de voorbereiding hebben we ons vooral bezig gehouden met het verzamelen van een geldbedrag van zestienduizend euro om onze deelname aan de EUG te bekostigen’, vertelt student psychologie Anne Acampo (19).  Keepster Hante Hamel (19), die pedagogische wetenschappen studeert, vult haar teamgenoot aan: ‘Pas in de laatste weken voor het toernooi zijn we samen gaan trainen. Na het verlies van de eerste wedstrijd zijn we echt als team gegroeid’.

Dat zou inderdaad blijken in de wedstrijden die volgden. Nadat de tweede poulewedstrijd ternauwernood werd gewonnen, plaatsten de handbalsters zich voor de kwartfinale. In deze wedstrijd waren de eerste voortekenen van wat de dag erna zou volgen al zichtbaar: met felle aanvallen en een sterke verdediging wonnen de Nijmegenaren overtuigend van het Roemeense team van de universiteit van Pitesti. Door de winst plaatste het team zich voor de halve finale, waar opnieuw tegen het Duitse team zou worden gespeeld.

Een wedstrijd met dezelfde tegenstander waarvan de eerste keer roemloos werd verloren, maar met een geheel andere afloop. Gesteund door de Nijmeegse aanhang en de andere Nederlandse sporters op de tribune streden de Nijmeegse handbalsters voor elk punt. Na zestig minuten spelen was de Nijmeegse wraak zoet: het Duitse team werd met 26-17 verslagen en de handbalsters plaatsten zich voor de finale – een historische prestatie voor een Nederlands team in de EUG. Keepster Hante Hamel maakte het verschil door een aantal gevaarlijke worpen te keren. Trainer-coach Dick Richards, werkzaam bij het University Sport Centre, na afloop: ‘Dit was prachtig, geweldig. In vergelijking met de eerste wedstrijd draaien we het hele spelbeeld om.’

Tribune

Minder dan 24 uur na de heroïsche overwinning op het Duitse team wachtte de Nijmeegse handbalsters de loodzware opgave om in de finale het team van de Aix-Marseille-universiteit te verslaan. Het team uit de Franse havenstad was op weg naar de finale onverslaanbaar gebleken. De supporters op de tribune en die vanuit Nederland de livestream van de wedstrijd bekeken, zagen dat de handbalsters een moedige poging deden om deze zegereeks te doorbreken door de eerste tien minuten het flitsende spel van de Fransen bij te benen. In de wedstrijd die volgde kwam de Franse overwinning niet meer in gevaar en liet het team uit Marseille zien waarom het zich na afloop zou kronen tot het beste universiteitsteam van Europa.

Na afloop van de verloren finale blikt keepster Hante terug op het toernooi: ‘In de kwartfinale en halve finale waren we heel goed. Toen klopte alles, en nu lukte het helaas niet.’ Ze kijkt terneergeslagen naar de Franse speelsters die de veroverde gouden medaille uitbundig vieren. Anne slaat een arm om haar ploeggenoot: ‘Ik had vooraf niet gedacht dat we hier een zilveren medaille zouden kunnen winnen. Ik ben supertrots!’

Tekst: Job Zomerplaag en Ivar Laanen