Veel mensen zullen herkennen wat Judith Peters op een dag in 2016 overkwam. Op de sterfdag van haar vader bezocht ze zijn graf in Berg en Dal, en ineens brak daar een straaltje zonlicht door het gesloten wolkendek die vervolgens over de steen met zijn naam gleed. Normaal gesproken niet gevoelig voor dit soort gebeurtenissen dacht ze toch: dit is papa.

Symbolische onsterfelijkheid wordt het genoemd, het idee dat er een blijvende band is tussen overledene en nabestaande. Judith Peters was erdoor gefascineerd, en deed in haar rol als wetenschapper bij de Radboud Universiteit in Nijmegen onderzoek naar onze veranderende kijk op rouw. De dood beëindigt het leven, zei ze, maar niet de relatie.

Zelf was Judith Peters al langere tijd ziek. Ze leed aan de zeldzame aandoening Neurofibromatose type 2 (NF2) en had baarmoederhalskanker. Vrijdag overleed ze. Het afscheid, zaterdag, zal plaatsvinden in besloten kring.

Voor haar onderzoek zocht Judith Peters verhalen van mensen die een dierbare verloren maar die de band met die persoon op een of andere manier behielden. Door haar ziekte kon ze haar proefschrift niet voltooien, de verhalen die ze had, werden gebundeld in het boek Ze kwamen nog één keer terug. Op de dag dat ze zelf slecht nieuws over haar eigen gezondheid te verwerken kreeg, ging het naar de drukker.