Al tien jaar lang is er op één introweekend altijd braadworst te koop. Dit jaar voor het laatst. Braadt es nicht dan schaadt es nicht viert haar jubileum én afscheid. ‘We stoppen op ons hoogtepunt.’

[slideshow_deploy id=’47828′]

Het is toch een apart gezicht: aan de muur van het imposante kasteel de Berckt in het Limburgse Baarlo wappert een metersgrote Duitse vlag. Een opblaasbare Hema-worst hangt boven de deur. Klassiek meubilair wordt door lange jongens zonder shirt naar buiten gedragen voor meisjes in bikini die comfortabel willen zonnen. Af en toe komt er een grappenmaker met een tuinslang voorbij en krijgt er iemand een lading water over zich heen. Die verkoeling stellen de eerstejaars echter alleen maar op prijs.

Beter weer had de organisatie van het jubilerend introkamp Braadt es nicht dan schaadt es nicht zich niet kunnen wensen. De tiende en tevens laatste editie van het populaire weekend speelt zich dan ook vooral af in de grote kasteeltuin die, ondanks de Duitse versiering, doet denken aan een royaal buitenverblijf in Zuid-Frankrijk. In de schaduw, in de zon en in kleine zwembadjes genieten zestien groepen introgangers van een welkome rust na een volle en indrukwekkende week.

Vakantiegevoel
Een groepje meiden speelt onder een parasol een kaartspel. Naast hen begint de workshop Guckkasten machen (Het Duitse thema wordt in alle onderdelen doorgezet). Een typisch voorbeeld van de ongedwongen en niet al te serieuze sfeer die over het kamp hangt. ‘Het is heel relaxed, niets moet,’ zegt Annelot Nielen (18, geneeskunde) met instemming van haar vriendinnen. ‘De afgelopen dagen waren best druk en hier heb je echt een vakantiegevoel. Als je een activiteit leuk vindt, kan je daar aan meedoen maar als je geen zin hebt ga je gewoon in de zon zitten.’ Studiegenoot Naomi Breitsma (18) lacht: ‘Of uitslapen. Dat is ook wel eens fijn.’

Dat motto van ‘Niets moet, alles mag’ hoor je in het studentenleven wel vaker. Volgens Joris Uijt de Haag (26) en Thomas Knuijver (28) maakt het kamp die belofte echt waar. ‘Kijk zelf maar hoe chill iedereen hier zit,’ aldus Knuijver.

Beiden zijn ze al sinds jaar en dag betrokken bij de organisatie die zich centreert rondom een vriendengroep van (oud-)geneeskundestudenten. Uijt de Haag: ‘Het is altijd onze filosofie geweest dat er constant iets te doen moet zijn, zonder dat er druk op staat.’ Daarin schuilt ook de populariteit van het weekend, dat vorig jaar als beste werd verkozen, denkt hij. ‘Ik word gesmeekt en omgekocht door mensen die per se hier willen komen,’ grapt Knuijver. ‘Het plezier van de introkindjes staat voorop. Onze formule om dat te garanderen is: muziek, bier en braadworst. Meer heb je niet nodig.’

Mooi geweest
Ondanks de populariteit is dit toch het allerlaatste Braadt es nicht-weekend. De mensen die er tien jaar geleden bij waren zijn inmiddels afgestudeerd of zijn bijna zover. Knuijver: ‘Het is klaar en mooi geweest. We stoppen op ons hoogtepunt. Hoewel het nu ook nog steeds fantastisch is, ontstaat er toch wel een generatiekloof. Daar sta je dan als 28-jarige afgestudeerde tussen mensen van tien jaar jonger die net beginnen.’

Zonde, vinden eigenlijk alle introgangers die in en rond het kasteel te vinden zijn. Wat afgezonderd in de verkoelende schaduw zit een groepje geschiedenisstudenten. Als het aan Job Verwaaij (18) ligt, kan de organisatie nog jaren door. ‘Echt jammer dat dit de laatste keer is. Alles is zo goed geregeld.’ Zijn intromentor Ella Kwakkelaar (19) is het met hem eens, maar vindt het wel jammer dat de alfastudies sterk in de minderheid zijn. ‘Dat is vooral een gemiste kans van de SUB-commissie die bepaalt waar elke groep heengaat. De organisatie van Braadt es nicht’ kan daar niets aan doen,’ geeft ze toe. ‘Voor hen niets dan lof.’ / Frank Kruijsbeek