Het nieuwe Doornroosje is geen Heineken Music Hall. En dat is maar goed ook. Dj, popjournalist en Vox-medewerker Robin Oostrum was bij de openingsavond. ‘Alsof ik voor het eerst naar een concert ga in een vreemde stad.’ Hij voelde vlinders.

Woensdagochtend las ik hier een artikel van René ten Bos, vaste bezoeker van het oude Doornroosje. Achter mijn laptop gaf ik hem groot gelijk toen ik las hoe hij met weemoed terugdacht aan al die concerten in de oudbouw. Bandjes waarvan je tot een maand ervoor nog nooit gehoord had, maar die drie jaar later opeens de nieuwe Radiohead bleken te zijn. Of Radiohead zelf, maar daar was ik – helaas helaas – dan weer niet bij. ‘Ik wantrouw het nieuwe gebouw’, las ik vervolgens. Ik begon te fronsen. Zijn argument dat het oude gebouw ‘zo mooi [was] omdat het zo ver weg was’ ging voor mij als buurman al niet op. Woensdagavond, bij de officiële opening van het nieuwe pand, vroeg ik me af of René er ook was. En of hij net zo onder de indruk was als ik.

Jupiler van de tap
Bij binnenkomst kun je rechts naar de Paarse Zaal (capaciteit: 400 man), rechtdoor naar de Rode Zaal (1100) of links naar het café. Zelfs dat café heeft een podium, waar elke keer als ik langsloop Lucky Fonz III staat te spelen. Maar ik wil eerst naar The Pax, de band waaruit acts als King Jack, De Staat en Go Back to the Zoo ontstonden. Lukt niet, want in de foyer kom ik tien bekenden tegen – mijn vriendin twintig. Ik zeg tegen mezelf dat ik hier vooral voor de sfeer ben en besluit een biertje te halen. Flesjes Hertog Jan en Jupiler van de tap, daarin is niks veranderd.

In de Rode Zaal kijk ik vanaf het balkon – er is een balkon! – naar De Staat, de meest Nijmeegse band ter wereld. Kijk nou hoe Rocco daar in zijn NEC-shirt staat te spelen. Hoe zanger Torre de zaal inloopt en zich vanuit het publiek tot het podium richt: ‘Godverdomme, wat een fijne band hè?’ Om daar bij terugkeer op het podium nog wat wijze woorden aan toe te voegen: ‘Als er in Nijmegen iets gebeurt, dan gebeurt het meestal dankzij Doornroosje.’ Dat was zo aan de Groenewoudseweg, dat zal zo zijn aan het Stationsplein.

Daar lijkt iedereen van overtuigd vanavond. Zoals het barmeisje in het café: ‘Het is wel groot, maar het voelt niet groot. Het is geen Heineken Music Hall ofzo.’ Sommigen zijn juist blij dat er nu een podium is voor grotere acts als de Kaiser Chiefs en dEUS, anderen verwachten vooral tijd in de Paarse Zaal door te brengen. Die is net zo groot als het oude Doornroosje. Voorlopig hoeft René zich geen zorgen te maken: de komende tijd staan hier bijvoorbeeld Curtis Harding, Gregory Alan Isakov en The Orwells. Acts die stuk voor stuk ook geprogrammeerd zouden zijn aan de Groenewoudseweg.

Vanavond zie ik niet eens zo veel optredens, maar loop ik vooral rond. Af en toe nog onwennig, alsof ik voor het eerst naar een concert ga in een vreemde stad. Nog eenmaal beland ik op een tafel in het café, terwijl Lucky Fonz III al zingend aan het publiek vraagt of je verliefd kunt worden op een luxaflex. Een wijsneus voor me draait zich om: ‘Nee, maar wel op een poppodium!’ Lachend besluit ik maar eens de toiletten uit te proberen (goedgekeurd) en ga ik naar huis. Misschien ben ik stiekem al een beetje verliefd. / Robin Oostrum