Het onderwijs ligt onder vuur, tussen wetenschappers die veel te ballen in de lucht moeten houden en studenten die onder druk staan. In aanloop naar de  Onderwijsdag donderdag laat Vox in een korte serie vier onderwijsharten spreken. Deel 1: decaan van de sociale faculteit Daniël Wigboldus over de aandacht voor zijn onderwijsmensen.

Wat kan een eerste man van een faculteit doen om het onderwijs hoger op de agenda te krijgen? Veel, zo blijkt uit het relaas van Daniël Wigboldus die nu ruim één jaar decaan is van de sociale faculteit. Niet alleen heeft hij jarenlang als hoogleraar colleges verzorgd voor eerstejaars – iets dat veel hoogleraren in zijn faculteit doen – ook laat hij zich landelijk gelden als het om beter onderwijs gaat, zoals bij de Onderwijsorakels in 2013 en met zijn colleges voor de Universiteit van Nederland dit jaar.

Tegenwicht
Nu hij decaan is en jaargesprekken mag voeren met alle hoogleraren, ruimt hij steevast aandacht in voor het onderwijsproces. Hoe gaat je onderwijs? Hoe is de interactie met de studenten? Hoe waardeer je dat werk? ‘Alleen al door het onderwerp veel aandacht te geven, laat je merken dat het onderwijs belangrijk is.’ Wigboldus geeft zo ook tegenwicht aan het immense belang dat binnen universiteiten aan onderzoeksprestaties wordt gehecht. Binnenkort hoopt hij nieuws naar buiten te brengen over de carrièrestap van een medewerker, vooral gebaseerd op onderwijsprestaties.

Wat geeft hij de medewerkers van zijn faculteit als boodschap mee? Vooral dit: ga bij elkaar in de zaal zitten en praat eens na over het gegeven onderwijs. Wigboldus zelf gaat binnenkort het debuut-college bijwonen van een van zijn promovendi. Ook blijft hij wetenschappers stimuleren om juist ook voor eerstejaars te doceren. ’Die komen nog met vragen die ouderejaars niet meer stellen, fris van de lever en heel leerzaam voor elke wetenschapper.’

Het onderwijshart dat de decaan wil laten spreken moet geen zoveelste verplichting zijn voor alle medewerkers. ‘Ik wil ervoor waken om van iedereen te verlangen het schaap met vijf poten te zijn. Het gaat om de balans in je team. De een heeft er lol in voor grote zalen te doceren, een ander komt tot zijn recht in werkgroepen terwijl een derde het sterkst is in een-op-een-begeleiding van een these. ‘Er móet al zo veel binnen de universiteit’, zegt Wigboldus. De aandacht voor onderwijs kan niet een zoveelste ‘moeten’ zijn. Aanmoedigen is wat telt, en het goede voorbeeld blijven geven. ‘Het is toch een eer dat je hier al die tabulae rasa mag vullen.’/ Paul van den Broek