Het onderwijs ligt onder vuur, tussen wetenschappers die veel te ballen in de lucht moeten houden en studenten die onder druk staan. In aanloop naar de  Onderwijsdag donderdag laat Vox in een korte serie vier onderwijsharten spreken. Deel 2: onderwijscoördinator José van Alst over de onderwijsboterham van de psychologen.

Het onderwijs aan de universiteit is een weerbarstig fenomeen. Je kunt erover blijven foeteren en debatteren, je kunt ook iets doen om het morgen beter te maken. Dat laatste doet de opleiding psychologie met speciale lunchbijeenkomsten waarin docenten hun hart kunnen luchten over dagelijkse voorvallen in hun onderwijs. En nieuwe ideeën opdoen. Onderwijscoördinator José van Alst: ‘Docenten kwamen zelf met het idee en daar zijn we op ingesprongen. Dan blijkt het soms verrassend eenvoudig wat je kunt doen om je onderwijs te verbeteren.’

Nu de eerste bijeenkomsten achter de rug zijn, kan Van Alst al een paar voorzichtige lessen trekken. De belangrijkste is dat docenten zich gemakkelijk laten beperken door gewoontes die binnen opleidingen hebben postgevat. ‘Dan denken ze dat bepaalde dingen niet anders mogen, omdat het nu eenmaal altijd zo is gegaan.’ Regelmatig ten onrechte, heeft Van Alst ontdekt. ‘Dan baseren ze zich op regels die er helemaal niet zijn. Docenten hebben wat mij betreft meer autonomie dan ze zelf vaak denken. Ik prikkel ze graag om die te pakken, zeker als ze vinden dat het best wat academischer mag. Neem die ruimte om het onderwijs naar je eigen hand te zetten.’

Motiveren
Als voorbeeld wijst Van Alst op de intensivering die de opleiding heeft ingevoerd om het aantal contacturen op peil te krijgen. ‘Docenten menen om een of andere reden dat deze uren niet getoetst mogen worden’ Tijdens de bijeenkomsten geven de soms al ervaren docenten elkaar wijsheden mee om studenten te activeren. Geef onderwijs zo dat studenten niet het idee hebben dat ze iets móeten. Geef ze autonomie over hun eigen leerproces. Maak ze nieuwsgierig. Straal uit dat ze het kunnen. Van Alst: ‘Een docente zei: “Wij doen nota bene onderzoek naar motivatie, dan moeten we toch ook studenten kunnen motiveren.”’

Van Alst noemt het haar kerntaak om dichtbij de docenten te blijven. ‘Maar ik besteed vele uren aan vergaderingen, verslaglegging en bestuurlijke perikelen. Dat kan echt wel wat minder. En als je dan een paar van die uren besteedt aan lunchgesprekken met docenten,  is er veel winst te halen. Ook ervaren docenten zitten nog met allerlei vragen over onderwijs, weet Van Alst. ‘Het is een opluchting en inspirerend om die met elkaar te delen.’ / Paul van den Broek