Veel jongeren kampen met angstaanvallen, depressie, klimaat- en geldzorgen, ziet schrijfster Eva van Otterlo. Toch wil ze het label 'pechgeneratie' niet meer horen. 'Jongeren delen veel onderling, maar niet met hun ouders.'

Je zal er maar onderdeel van uitmaken, van de pechgeneratie. De jongeren die studeerden tijdens corona, met geleend geld, last hebben van depressieve gevoelens, twijfels hebben over hun identiteit en als klap op de vuurpijl geen huis kunnen kopen.

De Nijmeegse Eva van Otterlo en haar dochter Eline (22), die aan de Universiteit Utrecht studeert, zijn klaar met de term. Ze pleiten voor een andere mindset. Dit is de geluksgeneratie, zegt Eva, júí­st door alles wat ze meemaken. ‘Pechgeneratie moet het raam uit, zo wil je niet gelabeld worden.’

Gemotiveerd om verandering teweeg te brengen, besloot Van Otterlo een boek te schrijven dat jongeren zou moeten ondersteunen. Ze haalde de inspiratie voor Feelin’ Better onder meer uit het leven van haar dochter Eline, die tot deze generatie behoort, en daardoor precies weet wat er bij haar leeftijdsgenoten speelt.

ADHD

Tijdens het hele schrijfproces las dochter Eline mee en verzorgde zelfs de illustraties. ‘Heel erg veel thema’s die ik als gen Z’er tegenkom, lees je in het boek’, zegt Eline.

En zo is het een soort handboek geworden. Lezers bladeren naar het onderwerp dat hen aanspreekt; wat houdt ADHD in, hoe is het om een eetstoornis te hebben en hoe koop je ooit een huis?

Van Otterlo is altijd al geïnteresseerd geweest in de belevingswereld van jongeren. Zo vertellen haar kinderen waar ze mee zitten en met welke problemen ze worstelen. ‘Ik kon het altijd zeggen wanneer ik niet lekker in mijn vel zat’, vertelt Eline. ‘Ik weet dat als ik naar mijn vrienden kijk, dat dat niet zo vanzelfsprekend is.’

Drugs

Dat ziet Van Otterlo ook. ‘Jongeren delen veel onderling, maar niet met hun ouders.’ Zo ving de schrijfster een tijdje terug op een bankje een gesprek op tussen twee meiden over hun veelvuldige drugsgebruik, studiedruk en eenzaamheid. ‘Ik zat daar en dacht: goh, wat hoor ik?’ Het raakte haar en ze vroeg of deze meiden het hier ook met hun ouders over hebben. Hun antwoord was duidelijk: ‘Nee, echt niet.’

Toch delen de meiden wel hun verhaal met de schrijfster. Ze vermoedt dat haar eigen levenservaringen helpen om vertrouwen te winnen. ‘Ik heb me ook somber, angstig en alleen gevoeld, dus als iemand mij daar iets over vertelt, dan snap ik je. Ik vind niets gek.’

‘Je verhaal kunnen vertellen zonder oordeel is precies waar mijn generatie veel behoefte aan heeft’

‘Ze is zelf een beetje gek’, grapt Eline. Maar voegt toe: ‘Je verhaal kunnen vertellen zonder oordeel is precies waar mijn generatie veel behoefte aan heeft.’ Haar moeder besloot daarom een boek te schrijven om te ontdekken wat er onder de jeugd leeft. Het werd Van Otterlo al snel duidelijk dat de jongeren veel op hun bordje hebben.

Het boek is een verzameling persoonlijke verhalen geworden, verrijkt met bruikbare tips van experts. Zo praat Van Otterlo met jongeren over angstaanvallen en onzekerheden over identiteit en seksualiteit. ‘Ik had bijvoorbeeld een gesprek met een jongen die zich onzeker voelt omdat hij 22 jaar is en nog nooit seks heeft gehad.’

Weer iemand anders vertelde over haar zieke vader en haar ervaringen met dakloosheid tijdens haar studie. Dit verhaal raakte Van Otterlo diep. ‘Deze dame worstelt heel erg, maar houdt haar hoofd boven water. Voor jou schrijf ik dit, dacht ik.’

Fijnere vibe

Tijdens haar gesprekken merkte ze dat de verhalen van de jongeren niet passen bij het label ‘pechgeneratie’. Ja, er zijn geldzorgen en er is woningnood. Maar er is ook zelfbewustzijn en openheid bij deze generatie, iets wat haar inspireert om het stempel ‘geluksgeneratie‘ te geven.

Het duo hoopt dat jongeren zich herkennen in de verhalen en zich gehoord voelen. Daarnaast wil Van Otterlo dat het boek aanzet tot een gesprek tussen verschillende generaties, met het idee dat oudere generaties jongeren kunnen ondersteunen naar een positieve toekomst. ‘Ik denk dat geluksgeneratie een veel fijnere vibe heeft’, aldus Van Otterlo.

Dit artikel van Janneke Stevens verscheen eerder in de Gelderlander.