Als je jezelf verliest in de drukte, waar moet je dan zoeken? Kijk eens in de achtertuin van de Studentenkerk, zeggen stagiair Anouk Slik en studentenpastor Nicole Schubert. Ze onderhouden er een labyrinth als een plek voor rust tijdens de coronagekte.

Het idee voor het labyrinth is afkomstig van studentenpastor en HAN-docent Nicole Schubert. ‘Toen bij de lockdown alles dichtging, had ik behoefte aan een ontmoetingsplek waar mensen geestelijk kunnen samenkomen. Je loopt het labyrinth alleen, maar wel met het besef dat anderen ernaartoe gaan’, zegt ze.

Anouk Slik, stagiair bij de kerk en masterstudent Geestelijke Verzorging, was al snel enthousiast. Op slechte dagen kwam ze al regelmatig tot rust bij het labyrinth aan de Waalkade. ‘Door het labyrinth in te lopen, loop je eigenlijk bij jezelf naar binnen. Voor mij helpt het mijn gedachtes op een rijtje te krijgen als ik onrustig ben in mijn hoofd.’

Onbevangen

En dus heeft Nijmegen sinds maart een tweede labyrinth (géén doolhof, want je kan niet verdwalen), gebouwd door bezoekers van de Studentenkerk. Nog steeds kan iedereen zijn steentje bijdragen, vertelt Schubert. ‘Elke week leggen mensen nieuwe steentjes neer en schrijven ze op de keien die er al liggen.’

Hoe gaat dat labyrinthlopen in zijn werk? Slik – gekleurde broek, zwart jasje, donkerblond haar – wil het best een keer voordoen. ‘De crux bij labyrinthlopen is dat je van tevoren geen verwachtingen hebt, maar er zo onbevangen mogelijk in gaat’, waarschuwt Schubert.

Geen probleem voor ervaren labyrinthloper Slik. Na eerst te bedenken waarover ze wil reflecteren (‘de fijne stage die ik hier heb’), betreedt ze rustig en met kleine passen het labyrinth. Het lijkt misschien niet zo groot, met een diameter van zo’n tien meter, maar door de zeven keerpunten duurt het even voordat ze erdoor is. Elke keer als Slik bijna bij het middelpunt – een grote donkere steen –  aankomt, wordt ze weer naar de buitenkant geleid.

Op het moment dat Slik eindelijk middenin arriveert, gaat ze op de steen staan. ‘Dit is voor mij het pure middelpunt’, zegt ze. ‘Het voelt voor mij hier heel vredig, alsof ik tot rust ben gekomen. Dit ben ik.’ Na nog enige tijd op de steen gereflecteerd te hebben, begint Slik aan de terugweg. ‘Dat je ook teruggaat, en niet stopt als je bij het middelpunt bent, is erg belangrijk in het hele proces van labyrinthlopen’, vindt ze.

Krachtig

Na zo’n tien minuten is Slik weer op de plek waar ze begon. Ze lijkt tot rust gekomen. ‘Het was heel fijn’, zegt ze. ‘Ik ben heel blij dat ik deze stage hier heb mogen lopen.’ Schubert noemt het effect van labyrinthlopen ‘magisch’. ‘De symbolische handeling van labyrinthlopen op deze plek is enorm krachtig.’

Voor buitenstaanders geldt de vraag: kan dit labyrinth ook mij weer tot rust brengen als ik gek word van mezelf? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van de manier waarop je in het leven staat. Als je openstaat voor spirituele ervaringen en gedachtes werkt het labyrinth wellicht, no pun intended, keigoed.