Voor de meeste hoogleraren van de Radboud Universiteit is Nijmegen hun thuis. Maar niet voor allemaal. Vox gaat op bezoek bij drie forenzende hoogleraren. Deel 1: hoogleraar Klassieke Archeologie en Amsterdammer Eric Moormann.

De koffie, thee en mini-stroopwafels staan al klaar bij Eric Moormann, hoogleraar Klassieke Archeologie aan de Radboud Universiteit. Zijn huis bevindt zich midden in Amsterdam, net buiten de grachtengordel. Het is maart. Vorige week schaatsten nog mensen op de gracht achter zijn huis, vertelt hij. Vóór zijn huis zijn ze de tramrails aan het verbouwen, buiten lopen toeristen langs. Amsterdamser kan het niet.

‘Verhuizen komt nog wel, dacht ik’

Moormann, afkomstig uit de buurt van Nijmegen, belandde in 1987 in Amsterdam vanwege een baan bij de UvA. Jaren later, in 2002, switchte hij naar de Radboud Universiteit voor de functie van hoogleraar. Hij was alleen nét verhuisd binnen Amsterdam en zag het naar eigen zeggen niet zitten om meteen weer te vertrekken. ‘Dat komt nog wel, dacht ik’, vertelt hij aan de moderne keukentafel aan de voorzijde van het huis. Maar dat gebeurde dus nooit.

Schilderijen

Samen met zijn man bezit hij inmiddels twee verdiepingen — de begane grond en het souterrain — van een mooi pand, inclusief terras aan het water. Vier bibliotheken hebben ze. Aan de muur naast de koffietafel hangen schilderijen van landschappen. Deels verzameld, deels gemaakt door zijn partner, vertelt Moormann.

Verder is er ruimte voor muziek: in de woonkamer staat een piano, verderop een gitaar, ergens anders staan de partituren klaar om een zangstuk te oefenen. Ook op de negentiende-eeuwse klokjes op zijn piano is hij trots: ‘Die zijn gemaakt naar evenbeeld van de wandschilderingen in Pompeii. Het mannetje vond ik ooit in Amsterdam, voor het vrouwtje heb ik daarna nog twintig jaar antiekwinkels af moeten struinen, maar zij dook uiteindelijk op in dezelfde Amsterdamse straat.’

Berlijn

De twee hebben zich hier gevestigd. Verhuizen naar Nijmegen is sowieso geen optie meer: zijn man werkt in Den Haag. ‘Dat zou niet te doen zijn,’ concludeert Moormann. Maar hij wíl ook niet meer weg. ‘Ik ben erg gehecht aan de levendigheid van de stad. Veel vrienden wonen er. Hier is alles te doen: de opera, musea, concerten.’ Naast het huis in Amsterdam hebben de twee een klein appartement in Berlijn, waar ze soms in de weekenden en vakanties verblijven.

Vier dagen per week staat de hoogleraar om half zes op. Dan fietst hij door het nog half slapende Amsterdam, zit hij vervolgens anderhalf uur in de trein. Daar slaapt of leest hij. Van ‘die apparaatjes’ moet hij niets hebben — liever leest hij een goed boek of kijkt hij werk van studenten na. Om vervolgens als een van de eersten het Erasmusgebouw binnen te lopen. ‘Ik denk vaak: als ik er nu toch ben, ga ik écht doorwerken ook.’

Opgravingen

’s Woensdags werkt hij vanuit huis. Zeker door de digitalisering is dat makkelijker geworden. Maar ook dat is een gevaar: ‘Ik wil geen onderzoeker zijn die nooit meer aanwezig is op de universiteit,’ zegt Moormann. Dus is hij er zo vaak als hij kan. ‘Voor Radboud Kids gaan we in mei met allerlei hoogleraren langs 95 middelbare scholen in de omgeving van Nijmegen. Dan ga ik ook gewoon mee, op mijn Nijmeegse fiets.’

Het heeft voor zijn werk ook voordelen om in Amsterdam te zitten: ‘Ik moet vaak naar Italië voor opgravingen, dan is het vliegveld natuurlijk om de hoek. En hier in Amsterdam is een zeer goede archeologische bibliotheek. We hebben het Allard Pierson Museum, waar ik regelmatig advies geef. Daarnaast is er de Nieuwe Kerk, de Hermitage — landelijk is dit de beste plek voor mijn vakgebied.’

Soms komen studenten en promovendi wel eens over, vertelt hij. Hier zijn de dingen toch ‘in het echt’ te zien. Dan bezoeken ze een museum, verzorgt Moormann een kleine excursie door Amsterdam. En wordt hun reis beloond met, jawel, een glaasje bij de hoogleraar thuis.