Student Politiek en Parlement Kevin Schapendonk loopt stage bij de Nederlandse ambassade in het Vaticaan. Daar mocht hij in oktober paus Franciscus de hand schudden. Een droom kwam uit. ‘Je weet meteen: dit gebeurt nooit weer.’

Zes jaar geleden wandelde Kevin Schapendonk met een vriend door Rome. Hij was net klaar met zijn middelbare school en zou na de zomer fiscale economie gaan studeren, dacht hij toen nog. Maar ineens veranderde er iets: overdonderd door de geschiedenis en cultuur van de stad besloot hij zijn studiekeuze te wijzigen. Twee maanden later zat hij in de collegebanken voor zijn bachelor Geschiedenis.

Nu, zes jaar later, belt Schapendonk met een Italiaans telefoonnummer vanuit het Vaticaan. Voor zijn master Politiek en Parlement loopt hij sinds september stage bij de Nederlandse ambassade – over een paar weken moet hij alweer weg.

Hand in hand met de paus

Bij de ambassade ondersteunt Schapendonk Caroline Weijers, die sinds augustus als ambassadeur van Nederland is aangesteld. Schapendonk mocht erbij zijn toen ze haar geloofsbrieven aanbood bij paus Franciscus. Een grote uitzondering: bijna geen enkele stagiair maakt dat mee.

‘We werden opgehaald bij de residentie’, vertelt hij. ‘Over de Via della Conciliazione  – waar je normaal nooit mag rijden – werden we in een stoet van politieauto’s en andere Vaticaanse voertuigen naar het Apostolisch Paleis in Vaticaanstad geleid. Daar kwamen we door allerlei kunstgalerijen. En ineens stond daar paus Franciscus.’

‘Ineens stond daar de paus’

Schapendonk mocht hem als laatste de hand schudden. ‘Ik stond daar oog in oog, hand in hand met de paus en wist: dit gebeurt nooit weer. Ik zei alleen: “Heilige Vader.” Daarna gingen we met de hele delegatie op de foto en bad de paus voor ons. Ruim driekwartier later stonden we weer buiten.’

Italiaans

De masterstudent zag de stage via de website van Buitenlandse Zaken voorbij komen, vertelt hij. Hij solliciteerde en werd aangenomen. Het scheelde dat hij de juiste achtergrond had: zijn scriptie schreef hij over de rol van de Rooms-katholieke kerk in Europa. Daarnaast spreekt hij een aardig woordje Italiaans. Na zijn bachelor vertrok Schapendonk al voor een half jaar naar Rome om de taal te leren en als gids te werken. Daar raakte hij gefascineerd door de paus. Hoe kan het dat één man zoveel invloed heeft?

Inmiddels woont Schapendonk in een volksbuurt vlakbij de ambassade. Elke dag is hij om 8.00 uur op zijn werk. Daar leest hij de katholieke en Italiaanse kranten en schrijft hij mee aan memo’s en rapporten. Een typische negen tot vijf-baan is het zeker niet, geeft hij lachend toe. ‘Maar dat vind ik ook leuk. ’s Avonds ga ik vaak nog naar een congres. Of ik lees thuis nog wat rapporten door.’ Een voordeel: de beste pizza’s van Rome heeft hij inmiddels gevonden.

Luisterpost

De ambassade bij de Heilige Stoel – zoals de post officieel heet – heeft vooral de functie van een luisterpost, vertelt Schapendonk. ‘Veel mensen beseffen het niet, maar de rooms-katholieke kerk is één van de grootste softpowers ter wereld. Hier zijn banden met allerlei landen op het gebied van veiligheid, klimaat en ontwikkelingshulp. Denk bijvoorbeeld aan Syrië: waar allerlei organisaties allang weggetrokken zijn, blijven de priesters en nonnen achter.’

‘Ik hoef nog lang niet weg’

Het is belangrijk om die banden te onderhouden, vindt Schapendonk. ‘Nederland kan hier veel informatie vergaren en daar het eigen beleid op afstemmen. Nederlanders vergeten soms hoe belangrijk religie nog steeds is in de politiek en de diplomatie, omdat we zelf in zo’n geseculariseerd land leven.’

Over een paar weken gaat de student weer naar huis om daar zijn studie af te maken. Met een vleugje melancholie, dat wel. ‘Soms ben je gelukkig omdat iets na heel hard werken eindelijk lukt, en soms overkomt geluk je gewoon. Als je op straat loopt en de zon schijnt, bijvoorbeeld. Dit is een combinatie van beide. Ik hoef nog lang niet weg.’