Syrische open brief aan Nijmegenaren
Gisteren werd de speciale krant verspreid voor vluchtelingen van Heumensoord, gemaakt door vluchtelingen zelf, samen met vrijwilligers. In die krant een open brief van Hicham Sawas Chami (42) uit Syrië aan alle Nijmegenaren.
Brief aan de bewoners van Nijmegen,
Eens leefde ik net zo veilig als jullie hier. Ik bezat een prachtig huis waar ik met mijn lieve en mooie vrouw en twee kleine kinderen woonde. Wij hadden het lange tijd niet voor mogelijk gehouden dat er oorlog in ons land zou uitbreken.
Niemand heeft ‘Oorlog’ gevraagd om naar mijn land te komen. Nu zijn meer dan een half miljoen mensen zonder enige schuld omgekomen en hebben miljoenen hun land moeten verlaten. Verschrikkelijk was het om een grote som geld te moeten betalen aan mensensmokkelaars. Ik wist dat ik tijdens de overtocht op de Egeïsche zee de dood in het gezicht zou zien, alvorens een veilige haven te bereiken. Die reis die me de dood liet trotseren, heeft me uiteindelijk naar Nederland gevoerd, naar Heumensoord.
Voor mij is het geen probleem daar in een tentenbarak te moeten wonen, zonder privacy en enig comfort. Wel gebeurt het me ’s nachts in angst wakker te worden als de regen en de wind tegen het zeildoek slaan. Je hoort dan overal bange geluiden en je waant je dan onwillekeurig nog in Syrië waar het granaatvuur en bombardementen je steeds weer opschrikten.
Dat sommige mensen hier klagen over het eten, deert me niet. Mijn gedachten zijn elders en mijn smaakpapillen staan me geen oordeel toe over het eten op Heumensoord.
Dat ik nu al meer dan 120 dagen op Heumensoord verblijf, laat me onverschillig. Wel wil ik me excuseren bij de Nijmeegse bevolking dat ik geen oog heb voor de schoonheid van hun stad waarop ze zo trots zijn. Hoe kan ik me bekommeren om het eten, om slechte nachten of om mooie dingen en de prachtige natuur van Nederland, zolang mijn vrouw en kinderen in de schaduw van de dood verkeren.
Ik kan niks voor hen doen en ben machteloos. Hoe kan ik dan van wat dan ook genieten? Ik wacht, wacht en wacht tot het moment dat mijn vrouw en kinderen zich met mij kunnen herenigen. Lieve mensen, ik bid dat de dood hen niet zal inhalen en dat ze straks veilig naar Nederland mogen komen.
Hicham Sawas Chami (42) uit Syrië
Random Reader schreef op 19 maart 2016 om 13:11
Ik snap niet hoe je als vader jouw vrouw en kinderen in een oorlogsgebied terug kunt laten.
R schreef op 21 maart 2016 om 09:46
In 95% procent van de gevallen zit die al in Turkije of Libanon, relatief veilig voor de oorlog dus maar wel gebrek aan voedsel, medicijnen, alles. De mannen gaan juist eerst om hun vrouwen en kinderen niet aan die gevaarlijke boottocht bloot te stellen, en proberen dan vanuit hier toestemming te krijgen voor gezinshereniging zodat hun gezin met het vliegtuig kan komen.
Herman schreef op 21 maart 2016 om 11:22
Mooie brief. Hartelijk dank! Ik hoop dat er voor u, uw familie en zovelen anderen snel uitzicht op een oplossing komt. En mijn plaatsvervangende excuses voor het lompe onbegrip van sommige van mijn medelanders, die oordelen zonder uw persoonlijke situatie te kennen of zelfs een poging te wagen zich in uw schoenen te verplaatsen.