In het Cultuurcafé is gisteravond een nieuwe campusdichter gekozen, Linda van der Pol. De ‘oude’ dichter, Joep aan den Boom, was erbij en doet, licht melancholiek, zoals een dichter betaamt, verslag van de avond. ‘Achter het lieflijk geweld zit een boodschap.’

‘Hoe voelt dat nou, om geen campusdichter meer te zijn?’ Die vraag heb ik vanavond al meer gehoord. Ik moet het antwoord telkens schuldig moet blijven en zeg iets als: ‘Euhm.. wel ok?’.

Eigen stijl
Ik heb het idee heb dat de vragensteller een melancholisch of misschien wel een droevig antwoord verwacht, maar aan die behoefte kan ik niet voldoen.  Ik moet dan wel mijn ambt van campusdichter neerleggen, maar ik heb het idee dat mijn dichterschap nu pas echt begint. En ik kijk en luister nu met veel plezier naar de nieuwe kandidaten. Allemaal zeer verrassend, en met een eigen stijl.

Niet lachen!
Als eerste treedt Loes van Beuningen op. Ze is erg scherp in haar beelden en combineert dat met een immens droog relativeringsvermogen. Het werkt bij mij en het publiek af en toe op de glimlachspieren (bij gedichten lach je niet, je glimlacht beschaafd, ook als is het heel grappig).
Daarna is het de beurt aan Sjoerd Boonstra. Zijn gedichten beschrijven persoonlijke verwonderingen. De onderwerpen lopen uiteen van een begrafenis van een geliefde, tot aan meisjes met I-phones in de stilteruimte van de bibliotheek.
Als derde en laatste treedt Linda van der Pol op. Vrolijk introduceert ze zichzelf en haar gedichten, die over ogenschijnlijk eenvoudige dingen gaan, zoals shampoo die naar kaas ruikt, of een horloge dat een monoloog houdt (titel gedicht: ‘analoog monoloog’). Haar bijna Annie M.G. Smidt-achtige beschrijvingen maken haar gedichten speels en licht. Maar achter dat lieflijk geweld zit een heldere boodschap.

Passie
Wanneer de band Spilt Milk begint te spelen en hun bezwerende bewerkingen van de gedichten uit de Dode Almanak klinken, overpeins ik de vraag nog een keer. ‘Hoe voelt het nou, om geen campusdichter meer te zijn?’ Ik voel me eigenlijk wel hetzelfde, denk ik. Op dat moment zie ik de lead-gitarist door zijn knieën zakken. Hij drukt zijn oor haast tegen de versterker aan. En dan weet ik het. Door het campusdichterschap heb ik iets gevonden waar ik helemaal in op kan gaan. Schrijven.

trrrrrrr
Dan komen de juryleden op het podium. Ik werp een blik op de deelnemers en zie dat ze het commentaar gelaten aanhoren. Dorien Pool van Cultuur op de Campus maakt de winnaar bekend. Na een geïmproviseerd tromgeroffel – Dorien ‘trrrrrrrt’ in de microfoon – klinkt het enthousiast ‘Linda van der Pol!’. De jury roemt haar om haar overtuigende voordracht en haar frisse gedichten. Ze is naar mijn mening de terechte winnaar.

Toch melancholisch
Als de fotograaf mij vraagt om Linda te feliciteren stap ik toch met een licht melancholisch gevoel op haar af. Ik wens haar heel veel succes en geniet nog een beetje met haar mee. / Joep aan den Boom

Joep aan den Boom treedt zaterdag voor het laatst op als campusdichter tijdens het Zomernachtcafé van het Soeterbeeck Programma. Dan is ook zijn bundel te koop met gedichten die hij eerder onder meer in Vox publiceerde. In het zomernummer van Vox, dat verschijnt op 21 juni, staat zijn laatste bijdrage als campusdichter.
Zomernachtcafé: zaterdag 2 juni van 20.30 tot 01.00 uur in het CollegezalenComplex (met o.a. Spinvis).

De bundel van Joep aan den Boom is verder verkrijgbaar bij Cultuur op de Campus, Boekhandel De Feeks en via de dichter zelf (mail naar [email protected]) 1,50 euro