Vanavond verenigt literair Nederland zich op het Boekenbal in Amsterdam, ter ere van het begin van de 82e Boekenweek. Op de Nijmeegse campus loopt ook een hoop literair talent rond. Twee studenten en een onderzoeker over hun liefde voor het schrijven.

Sanne de Bock, student geneeskunde en schrijver van ‘Verraad’, dat morgen gepubliceerd wordt.
‘Ik ben eigenlijk al vanaf de basisschool aan het schrijven – van korte opdrachtjes voor school tot toneelstukjes. In het eerste jaar van de middelbare school ben ik zelfs al begonnen aan mijn eerste boek, dat ik nooit heb afgemaakt. Op mijn achtiende had ik mijn eerste manuscript af. Ik heb het opgestuurd naar verschillende uitgevers, maar het is uiteindelijk nergens gepubliceerd.’

‘Vorige week was de presentatie van mijn eerste boek – Verraad, de strijd om Area 1 – en dat was superspannend. Alleen wat mensen op de uitgeverij en mijn moeder hadden het gelezen, dus ik ben heel benieuwd naar de reacties. Ik ben ook blij dat het er nu eindelijk is. Drieënhalf jaar geleden ben ik begonnen met schrijven. Je weet dan al wel waar het boek over zal gaan, maar binnen die marges is er genoeg ruimte voor improvisatie. Het is zeker niet zo dat ik in een zwart schrijversgat val nu dit boek er is. Het wordt namelijk een trilogie – deel twee en drie zitten al in mijn hoofd.’

‘Ik heb niet de illusie dat ik rijk ga worden met mijn boek. Vooralsnog betaal ik mijn uitgever voor hun werk en niet andersom. Maar als ik in de toekomst echt zou moeten kiezen tussen arts worden of schrijver, dan zou ik na heel lang nadenken toch voor het schrijverschap gaan.’

Melissa Ketelaar, eerstejaarsstudent Algemene Cultuurwetenschappen, schrijft gedichten
‘In principe denk ik dat iedereen iets met taal heeft, want taal is voor mensen de enige manier om je uit te drukken. Dat geldt voor mij ook, maar als verlegen, stil meisje is het soms gemakkelijker om dingen op te schrijven dan om ze uit te spreken. Zo begon ik met schrijven. Ik was vroeger best introvert en wat begon als een manier om me te uiten werd een manier om opener te worden. Door een optreden bij de Kunstbende kreeg ik namelijk de kans om vaker op te treden en zo leerde ik veel mensen kennen, die ook nog eens positief op mijn werk reageerden. Zo begon ik in te zien dat communiceren met mensen eigenlijk helemaal niet zo eng is. Mensen zijn niet altijd slecht.’

‘Ik schrijf nu vooral gedichten, al heb ik ook wel wat proza gemaakt.Vroeger waren mijn gedichten grappiger en ironischer, nu is het allemaal wat meer nihilistisch. En dat terwijl ik gelukkiger ben dan toen. Ik denk dat ik door mijn verhuizing naar Nijmegen en mijn studie ook wat bewuster ben geworden van bepaalde dingen in het leven en dat zie je terug in mijn poëzie. Vaak schrijf ik een paar weken niets, dan een week heel veel en dan ben ik het weer even kwijt. Als een soort spanning die opbouwt en er uit moet.’

‘Als ik heel eerlijk ben, hoop ik van het schrijven wel mijn werk te maken. Daarvoor is denk ik meer nodig dan alleen maar goed zijn, want ‘goed’ is ook een subjectief begrip. Er is plaats voor heel veel verschillende soorten stemmen, die plek moet je zien te vinden en je moet denk ik ook een beetje assertief zijn. Het lijkt me om te beginnen leuk om een keer een bundel te maken met een klein aantal dichters die ik zelf goed vind. Dus niet een bloemlezing met van iedereen één tekst, maar meerdere teksten van dezelfde dichters.’

Melissa Ketelaar – Supermarkt

Mijn peer werd afgerekend als een appel, omdat ik het zonde vond een tweede zakje te pakken. Voor het eerst pin ik zoveel dat ik een handtekening moet zetten. Jammer dat ik geen zegels spaar.

Het is druk en de vier tieners voor me kopen Red Bull en Bifi worstjes. De cassière herkent me inmiddels en ik ben bang dat ze bijhoudt wat ik koop en dus eet.

De enige keer dat ik me niet schaam is als ik tegelijkertijd chocola en tampons koop.

Alan Moss, promovendus bij Nederlandse taal en cultuur en winnaar van de Nijmeegse literatuurprijs
‘Toen ik 18 werd en ging studeren, raakte ik door de colleges geïnspireerd om zelf ook eens te gaan schrijven. Ik studeerde Nederlandse taal en cultuur en volgens mij schreef ik mijn eerste gedicht na een college poëzie-analyse, al zou ik niet meer weten waar dat gedicht nu is. Naast poëzie heb ik ook wel geprobeerd proza te schrijven, maar ik vind het fijner om mijn gedachten kort en bondig te moeten verwoorden. Bij proza heb ik de neiging om wat wollig te worden. Ik schrijf over dagelijkse dingen die ik tegenkom, kleine dingen, waar ik vervolgens iets groters van probeer te maken.’

‘Toen ik een oproep las van de Nijmeegse literatuurprijs, waarbij Nijmegenaren gedichten en verhalen in mogen sturen, heb ik het gewoon eens geprobeerd. Dat ik won, was voor mij een complete verrassing. Ik was er in mijn eentje heengegaan en hoopte op een leuke literaire avond. Daarnaast hoopte ik dat ik misschien genomineerd zou worden, maar ik won. Dat heeft me er wel weer toe gezet weer eens gedichten op te gaan sturen naar tijdschriften. Vroeger was ik redacteur bij Op Ruwe Planken en daar heb ik ook wel gepubliceerd, net als in ANS, en ik trad ook al vaker op. In de toekomst wil ik graag een bundel gaan publiceren. Op dit moment moet alleen eerst mijn proefschrift af.’

‘Mijn werk bij de universiteit en het schrijven van gedichten zijn heel anders, maar vullen elkaar ook aan. Aan de ene kant moet ik bij het schrijven van mijn proefschrift veel zakelijker zijn en is het dus heel anders. Toch helpt het elkaar ook, ik kan overdag gemakkelijker schrijven als ik ’s avonds m’n literaire aspiraties een beetje kan botvieren. Ik sta natuurlijk al vaak voor groepen mensen door mijn colleges, maar toch moet ik steeds wel een drempel over als ik ga voordragen. Je gaat toch iets heel persoonlijks vertellen op een podium. Dat is iets heel anders.’